Για την Παναγία του Κύκκου γράφει η Νίκη Καραγιώργη, καθηγήτρια – συγγραφέας.
Παναγία είναι η μητέρα των Χριστιανών και το καύχημα του Έθνους μας. Από το πνευματικό μύρο της ευωδιάζει όχι μονάχα η Εκκλησία μας, αλλά κι ολόκληρη η ζωή μας. Για μας είναι το γλυκό καταφύγιο. Ο καθένας μας κοντά Της γίνεται σαν παιδί, σ’ αυτή τη μητέρα βρίσκουμε παρηγοριά, αγάπη και προστασία μικροί και μεγάλοι, νέοι και γέροντες, άνδρες και γυναίκες.
Η Κύπρος είναι γεμάτη από εκκλησίες, μοναστήρια και ερημοκκλήσια της Παναγίας. Πνευματικό παλάτι της ταπεινής αυτής βασίλισσας είναι η Παναγία του Κύκκου. Εκεί βρίσκεται το θαυματουργό εικόνισμά Της, για να ακούσει τον κάθε πόνο μας, την κάθε χαρά μας. Πόσα δάκρυα βρέχουνε τα άχραντα χέρια της, δάκρυα του βασανισμένου λαού μας! Δίνει ελπίδα στους απελπισμένους, χαρά στους θλιμμένους, θάρρος στους δειλούς, ανάπαυση στους κουρασμένους, ειρήνη στους ταραγμένους. Το κάλλος Της είναι κάλλος πνευματικό που φέρνει κατάνυξη, σεβασμό και αγάπη. Οι ζωγράφοι που Τη ζωγράφισαν, οι ποιητές που Την ύμνησαν ήτανε πονεμένοι άνθρωποι, νυστευμένοι, εγκρατείς και καθαροί.
Το Λειμωναριό μας είναι γεμάτο από ύμνους στην Παναγία. Οι πιο σπουδαίοι είναι οι Χαιρετισμοί Της κι οι δυο Παρακλητικοί Κανόνες. Αλλά τα τροπάρια που ψέλνουνε στην Κοίμησή Της έχουνε ένα ύψος και πνευματική μεγαλοπρέπεια.
Το πνευματικό πλησίασμα της Παναγίας του Κύκκου είναι θλιμμένο και μαζί χαροποιό, αυστηρό μα μαζί και συμπονετικό, πνευματικό και σκεπτικό, ελπιδοφόρο και υπομονετικό, βασιλικό και ταπεινό, ανθρώπινο και θεϊκό, φιλάνθρωπο και μητρικό.
Στην Κύπρο τιμάται η Παναγία με τον πρέποντα τρόπο, με πόνο, με ταπεινή αγάπη. Γιατί η Κύπρος είναι τόπος πονεμένος και το έθνος μας βρίσκει στις σκληρές περιστάσεις παρηγοριά και στήριγμα στη λυπημένη μητέρα του Χριστού. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας, «το χαροποιόν πένθος», «η χαρμολύπη» μας, «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους».
Το Δεκαπενταύγουστο στη Μονή Κύκκου μοσκοβολά όλη η Κύπρος από τη μυστική ευωδία της Θεοτόκου: «Επί Σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις, Αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος». Ο αγέρας, τα βουνά, οι θάλασσες, τα χωριά, οι πολιτείες, γεμίζουνε ευωδία από το «μυροβόλο δοχείο», από τη «χρυσέρυθρη Μυροθήκη», από τον «λειμώνα μυροβόλου αγνείας» και της «πολυάνθιτου Μητρός».
Προσωποποιημένη η κτίση φαίνεται να χαίρεται για την εορτή της Παναγίας του Κύκκου στο τροπάριο της γ’ ωδής του Κανόνα της Ακολουθίας της κατά το «Τους σούς υμνολόγους»:
«Συσσείονται όρη του Τροόδους
Χαρά ανεκφράστω, αγαθή
και άλση περιζώνονται
Παρθένε, αγαλλίασιν
την εορτήν σου σήμερον
άγοντα, Μήτερ Κυκκώτισσα».
Οι γυναίκες μας είναι στολισμένες με τ’ όνομά Της, τα χωριά μας, τα βουνά, οι κάμποι, οι ακροθαλασσιές, είναι αγιασμένα από τα ερημοκκλήσια κι από τα μοναστήρια Της. Τα πλοία μας έχουνε γραμμένο απάνω στην πρύμνη το γλυκό τ’ όνομά Της. Αληθινά στην Κύπρο η Παναγία του Κύκκου «επί Σοί Χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις». Σήμερα, που κοιμήθηκες, η χαρά έγινε μεγαλύτερη, η θλίψη άλλαξε σε αγαλλίαση, η ελπίδα ζωήρεψε μέσα στις καρδιές μας, Μητέρα αληθινή της Ζωής. Σήμερα τ’ αγεράκι φυσά πιο γλυκά, τα δέντρα σαν να γινήκανε πιο χλωρά, τ’ αυγουστιάτικο κύμα αφρίζει πιο δροσερά μέσα στη θάλασα φουσκωμένο από χαρά.
Όποιος βρεθεί στην Παναγία του Κύκκου τη μέρα της Παναγίας, την ώρα που γλυκοχαράζει, θ’ ακούσει τις καμπάνες να ψέλνουν με τη γλυκειά φωνή τους, κι η ψαλμωδία τους να γεμίζει τον αέρα και τις καρδιές μας.
