Άνθρωποι με λευκά φτερά αγγέλου. Έτσι θα μπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει. Άνθρωποι, που επέλεξαν να φροντίζουν ασθενούντες συνανθρώπους τους. Να πασχίζουν να απαλύνουν τον πόνο τους. Να αγωνίζονται να σώζουν ζωές ακόμη και με κίνδυνο της δικής τους υγείας και της δικής τους ζωής. Και όμως. Ήταν για χρόνια πολλά υποτιμημένοι, υποβαθμισμένοι και στην κλίμακα της εκτίμησης και στην κλίμακα της μισθοδοσίας.
Όλοι τους χρειάζονται, όλοι τους θέλουν, όλοι τους ρίχνουν στις μάχες αλλά λίγοι εκτιμούν την πραγματική αξία του ρόλου και της προσφοράς τους. Τι και αν πέρασαν και στον τόπο μας από πόλεμο. Τι και αν έδωσαν μάχες το ’74 με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους. Τι και αν οι βόμβες στόχευαν τα νοσοκομεία. Εκείνοι ήσαν εκεί. Πάλευαν για να γλυτώσουν ζωές. Αδιαμφισβήτητος μάρτυρας ο καρδιολόγος Λάκης Αναστασιάδης, ο οποίος στο βιβλίο του θησαυρό «Κυπρίων ιατρών έργα» καταγράφει: «Σύσσωμο το νοσηλευτικό προσωπικό όλων των τμημάτων έδωσε το παρών του και στάθηκε επάξια δίπλα στους γιατρούς. Ακόμα κι οι μαθήτριες και εκπαιδευτές της Νοσηλευτικής Σχοιλής τοποθετήθηκαν στους θαλάμους ασθενών, βοηθώντας με κάθε τρόπο. Οι γιατροί θα ήταν ανήμποροι αν δεν είχαν δίπλα τους τούς άξιους νοσηλευτές. Εργάστηκαν μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, αφού για μέρες δεν μπορούσαν να βγουν από το νοσοκομείο, απομονωμένοι από τις οικογένειες και τους δικούς τους, χωρίς να εγκαταλείψουν ούτε στιγμή τους ασθενείς τους και το ιερό καθήκον τους. Ο νεαρός νοσηλευτής Γιώργος Φλουρέντζου θυμάται: Βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο γεμάτο τραυματίες. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές να προσπαθούν να σώσουν βαριά πληγωμένους. Εγώ προσπαθούσα να επαναφέρω έναν στρατιώτη με τα χέρια. Πού πολυτέλειες τέτοιες ώρες για μηχανήματα ανάνηψης. Άλλος στρατιώτης δίπλα μου, με κομμένο το πόδι αιμορραγούσε. Ενώ ασχολούμουν με τον έναν, το βλέμμα μου γυρόφερνε να σταματήσω την αιμορραγία του άλλου. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερα…».
Τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι με τα λευκά φτερά παρέμειναν υποτιμημένοι. Κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχείλισε. Απαίτησαν αναβάθμιση. Απαίτησαν εκτίμηση. Απαίτησαν και μισθολογικές αυξήσεις. Επί διακυβερνήσεως Χριστόφια τους είπαν ότι για να γινόταν κάτι τέτοιο έπρεπε να αποκτήσουν επιστημονική αναγνώριση. Γι’ αυτό έπρεπε να παρακολουθήσουν μαθήματα σε πανεπιστήμιο και να εξασφαλίσουν πτυχίο. Ακουγόταν δίκαιο. Το έπραξαν.
Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση άλλαξε. Η νέα κυβέρνηση Αναστασιάδη, όντας πλέον σε μνημόνιο, ούτε που ήθελε να ακούσει για αναβάθμισή τους. Μάταια οι άνθρωποι πάσχιζαν να εξηγήσουν ότι εκείνο που διεκδικούσαν ήταν αναγνώριση του πτυχίου τους και ότι τις μισθολογικές αυξήσεις, που δικαιούνταν, τις άφηναν για το μέλλον όταν θα ξεπερνιόταν η οικονομική κρίση.
Τότε, κάποιοι έδειξαν ποια ήταν η πραγματική τους εκτίμηση για τους ανθρώπους με τα λευκά φτερά. Τους πρόσβαλαν. Τους μείωσαν. Τους απαξίωσαν. Τους αποκάλεσαν «νοσοκομούθκια». Επικαλέστηκαν υπέρογκα ποσά (40 εκατ.) για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ήταν αδύνατο να γίνει αποδεχτό το αίτημά τους. Μέχρις ότου πλησίασαν οι εκλογές. Τότε αποδέχτηκαν όσα εμφάνιζαν ως αδύνατα. Οι άνθρωποι με τα λευκά φτερά πήραν την αναβάθμιση. Για κάποιους, όμως, δεν έπαψαν ποτέ να είναι, απλώς, «νοσοκομούθκια».
Πώς τα φέρνει, όμως, τούμπα όλα η ζωή. Ήρθε η πανδημία να τα αλλάξει όλα. Έκλεισε τους ανθρώπους στα καταφύγιά τους. Γέμισε τα νοσοκομεία. Πάνω από 4 εκατ. οι ασθενείς στον κόσμο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας βρέθηκαν σε ένα ψυχρό δωμάτιο με πολλά μηχανήματα. Μόνοι. Χωρίς κανένα συγγενή ή φίλο. Οι άνθρωποι με τα λευκά φτερά έγιναν «σύζυγοι», «γονείς», «παιδιά», «αδέλφια» για κάθε θύμα του COVID 19. Για όσους πέθαναν σε κάποια ΜΕΘ, μια νοσηλεύτρια ήταν το τελευταίο πρόσωπο το οποίο τους κράτησε το χέρι, τους χάρισε το τελευταίο χαμόγελο, η τελευταία εικόνα. Όσοι επέζησαν δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι κάποιος νοσηλευτής ήταν το πρόσωπο που τους έδινε κουράγιο όταν τους πλάκωνε ο φόβος, που τους στήριζε να αντέξουν την απουσία κάθε δικού τους προσώπου, που τους χάριζε ελπίδα…
Σ’ αυτό τον πόλεμο της πρώτης γραμμής, χιλιάδες νοσηλευτές σε όλο τον κόσμο προσβλήθηκαν οι ίδιοι από τον αόρατο εχθρό και εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους. Ευτυχώς, στον τόπο μας κανένας δεν υπέκυψε. Μέσα σε τέτοιες άκρως επικίνδυνες συνθήκες, οι δικοί μας άνθρωποι με τα λευκά φτερά συνέχιζαν να στέλνουν γενναία μηνύματα. Πλειστάκις, ο «Φ» μετέφερε τα μηνύματά τους από το πεδίο των μαχών. Όντας εργαζόμενοι συνεχόμενα μερόνυχτα. Μακριά από τις οικογένειές τους. «Είμαστε καλά. Αντέχουμε για εσάς. Εσείς να προσέχετε. Εμείς είμαστε καλά», έλεγαν νεαρές νοσηλεύτριες με μεγάλη ωριμότητα και απαράμιλλο ψυχικό σθένος, που πήγαζε από την ενσυνείδητη κατανόηση τους πελώριου χρέους τους.
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτών. Εν μέσω πανδημίας, σήμερα παρά ποτέ, αναδεικνύονται στο μέγιστο βαθμό η αξία, ο ρόλος και η προσφορά των νοσηλευτών. Σήμερα δεν τολμά κανείς να τους αποκαλέσει «νοσοκομούθκια». Σήμερα, ακόμη και αυτοί που τους απευθύνονταν υποτιμητικά, τους αποκαλούν «ήρωες». Σήμερα, λοιπόν, οφείλουμε όλοι ενός λεπτού σιγή για όλους τους νοσηλευτές/τριες που σε αυτή την πανδημία πέθαναν αγωνιζόμενοι να σώσουν ζωές. Σήμερα, όλοι οφείλουμε ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στους ανθρώπους με τα λευκά φτερά!
Όλοι τους χρειάζονται, όλοι τους θέλουν, όλοι τους ρίχνουν στις μάχες αλλά λίγοι εκτιμούν την πραγματική αξία του ρόλου και της προσφοράς τους. Τι και αν πέρασαν και στον τόπο μας από πόλεμο. Τι και αν έδωσαν μάχες το ’74 με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους. Τι και αν οι βόμβες στόχευαν τα νοσοκομεία. Εκείνοι ήσαν εκεί. Πάλευαν για να γλυτώσουν ζωές. Αδιαμφισβήτητος μάρτυρας ο καρδιολόγος Λάκης Αναστασιάδης, ο οποίος στο βιβλίο του θησαυρό «Κυπρίων ιατρών έργα» καταγράφει: «Σύσσωμο το νοσηλευτικό προσωπικό όλων των τμημάτων έδωσε το παρών του και στάθηκε επάξια δίπλα στους γιατρούς. Ακόμα κι οι μαθήτριες και εκπαιδευτές της Νοσηλευτικής Σχοιλής τοποθετήθηκαν στους θαλάμους ασθενών, βοηθώντας με κάθε τρόπο. Οι γιατροί θα ήταν ανήμποροι αν δεν είχαν δίπλα τους τούς άξιους νοσηλευτές. Εργάστηκαν μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, αφού για μέρες δεν μπορούσαν να βγουν από το νοσοκομείο, απομονωμένοι από τις οικογένειες και τους δικούς τους, χωρίς να εγκαταλείψουν ούτε στιγμή τους ασθενείς τους και το ιερό καθήκον τους. Ο νεαρός νοσηλευτής Γιώργος Φλουρέντζου θυμάται: Βρισκόμουν σε ένα δωμάτιο γεμάτο τραυματίες. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές να προσπαθούν να σώσουν βαριά πληγωμένους. Εγώ προσπαθούσα να επαναφέρω έναν στρατιώτη με τα χέρια. Πού πολυτέλειες τέτοιες ώρες για μηχανήματα ανάνηψης. Άλλος στρατιώτης δίπλα μου, με κομμένο το πόδι αιμορραγούσε. Ενώ ασχολούμουν με τον έναν, το βλέμμα μου γυρόφερνε να σταματήσω την αιμορραγία του άλλου. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερα…».
Τα χρόνια πέρασαν. Οι άνθρωποι με τα λευκά φτερά παρέμειναν υποτιμημένοι. Κάποια στιγμή το ποτήρι ξεχείλισε. Απαίτησαν αναβάθμιση. Απαίτησαν εκτίμηση. Απαίτησαν και μισθολογικές αυξήσεις. Επί διακυβερνήσεως Χριστόφια τους είπαν ότι για να γινόταν κάτι τέτοιο έπρεπε να αποκτήσουν επιστημονική αναγνώριση. Γι’ αυτό έπρεπε να παρακολουθήσουν μαθήματα σε πανεπιστήμιο και να εξασφαλίσουν πτυχίο. Ακουγόταν δίκαιο. Το έπραξαν.
Δυστυχώς, όμως, η κυβέρνηση άλλαξε. Η νέα κυβέρνηση Αναστασιάδη, όντας πλέον σε μνημόνιο, ούτε που ήθελε να ακούσει για αναβάθμισή τους. Μάταια οι άνθρωποι πάσχιζαν να εξηγήσουν ότι εκείνο που διεκδικούσαν ήταν αναγνώριση του πτυχίου τους και ότι τις μισθολογικές αυξήσεις, που δικαιούνταν, τις άφηναν για το μέλλον όταν θα ξεπερνιόταν η οικονομική κρίση.
Τότε, κάποιοι έδειξαν ποια ήταν η πραγματική τους εκτίμηση για τους ανθρώπους με τα λευκά φτερά. Τους πρόσβαλαν. Τους μείωσαν. Τους απαξίωσαν. Τους αποκάλεσαν «νοσοκομούθκια». Επικαλέστηκαν υπέρογκα ποσά (40 εκατ.) για να πείσουν την κοινή γνώμη ότι ήταν αδύνατο να γίνει αποδεχτό το αίτημά τους. Μέχρις ότου πλησίασαν οι εκλογές. Τότε αποδέχτηκαν όσα εμφάνιζαν ως αδύνατα. Οι άνθρωποι με τα λευκά φτερά πήραν την αναβάθμιση. Για κάποιους, όμως, δεν έπαψαν ποτέ να είναι, απλώς, «νοσοκομούθκια».
Πώς τα φέρνει, όμως, τούμπα όλα η ζωή. Ήρθε η πανδημία να τα αλλάξει όλα. Έκλεισε τους ανθρώπους στα καταφύγιά τους. Γέμισε τα νοσοκομεία. Πάνω από 4 εκατ. οι ασθενείς στον κόσμο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας βρέθηκαν σε ένα ψυχρό δωμάτιο με πολλά μηχανήματα. Μόνοι. Χωρίς κανένα συγγενή ή φίλο. Οι άνθρωποι με τα λευκά φτερά έγιναν «σύζυγοι», «γονείς», «παιδιά», «αδέλφια» για κάθε θύμα του COVID 19. Για όσους πέθαναν σε κάποια ΜΕΘ, μια νοσηλεύτρια ήταν το τελευταίο πρόσωπο το οποίο τους κράτησε το χέρι, τους χάρισε το τελευταίο χαμόγελο, η τελευταία εικόνα. Όσοι επέζησαν δεν θα ξεχάσουν ποτέ ότι κάποιος νοσηλευτής ήταν το πρόσωπο που τους έδινε κουράγιο όταν τους πλάκωνε ο φόβος, που τους στήριζε να αντέξουν την απουσία κάθε δικού τους προσώπου, που τους χάριζε ελπίδα…
Σ’ αυτό τον πόλεμο της πρώτης γραμμής, χιλιάδες νοσηλευτές σε όλο τον κόσμο προσβλήθηκαν οι ίδιοι από τον αόρατο εχθρό και εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους. Ευτυχώς, στον τόπο μας κανένας δεν υπέκυψε. Μέσα σε τέτοιες άκρως επικίνδυνες συνθήκες, οι δικοί μας άνθρωποι με τα λευκά φτερά συνέχιζαν να στέλνουν γενναία μηνύματα. Πλειστάκις, ο «Φ» μετέφερε τα μηνύματά τους από το πεδίο των μαχών. Όντας εργαζόμενοι συνεχόμενα μερόνυχτα. Μακριά από τις οικογένειές τους. «Είμαστε καλά. Αντέχουμε για εσάς. Εσείς να προσέχετε. Εμείς είμαστε καλά», έλεγαν νεαρές νοσηλεύτριες με μεγάλη ωριμότητα και απαράμιλλο ψυχικό σθένος, που πήγαζε από την ενσυνείδητη κατανόηση τους πελώριου χρέους τους.
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτών. Εν μέσω πανδημίας, σήμερα παρά ποτέ, αναδεικνύονται στο μέγιστο βαθμό η αξία, ο ρόλος και η προσφορά των νοσηλευτών. Σήμερα δεν τολμά κανείς να τους αποκαλέσει «νοσοκομούθκια». Σήμερα, ακόμη και αυτοί που τους απευθύνονταν υποτιμητικά, τους αποκαλούν «ήρωες». Σήμερα, λοιπόν, οφείλουμε όλοι ενός λεπτού σιγή για όλους τους νοσηλευτές/τριες που σε αυτή την πανδημία πέθαναν αγωνιζόμενοι να σώσουν ζωές. Σήμερα, όλοι οφείλουμε ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» στους ανθρώπους με τα λευκά φτερά!
