Όσοι πανηγύρισαν για την υποτιθέμενη απο-πολιτικοποίηση του ποδοσφαίρου μας, μάλλον δεν υπολόγισαν την ταχύτητα της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής.
Όσοι χάνουν τις θέσεις τους στις… εντεκάδες κομμάτων και πολιτικών σχηματισμών, «συζητούν», λένε, τη μετακίνησή τους παρακάτω. Σε άλλη ομάδα. Σιγά, δεν θα χαθεί ο κόσμος.
Δεν τοποθετώ σε αυτή την κατηγορία την Ειρήνη Χαραλαμπίδου, αλλά διαβάζοντας τις δηλώσεις της όταν ρωτήθηκε αν σκέφτεται τη συμμετοχή στο γκρουπάκι του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, σκέφτηκα πως παλιά που οι πολιτικοί δυσκολεύονταν μια φορά να εγκαταλείψουν τη βάση τους (κομματικά και ιδεολογικά) και δυο φορές να προσκολληθούν κάπου αλλού, ήταν πιο πειστικοί.
«Είμαι βουλευτής του ΑΚΕΛ. Υπάρχει μια ηγεσία με την οποία θα πρέπει να έχω έναν διάλογο, μία συζήτηση. Μέχρι να συζητήσω μαζί τους και μέχρι να δω τι έχουν να πουν, δεν πρόκειται να σχολιάσω επί του θέματος». Ναι, αλλά έτσι απαντούν και «στη μάππα».
ΧΡΥΜΑ
