Κ. Μαννούρης: Αντιστέκομαι στον όποιο εξωραϊσμό αυτής της περιπέτειας

 

Περιγράψτε μου τη θέα από το παράθυρό σας… Βλέπω ένα απ’ τα βουνά της Ορόκλινης με τη χαρακτηριστική βλάστηση της περιοχής, με τα χαμηλά πεύκα και τις ακακίες. Περνώ την καραντίνα στο σπίτι των γονιών μου στις παρυφές της Ορόκλινης.  

Ποια είναι η νέα σας καθημερινότητα, μένοντας πια στο σπίτι; Ξυπνώ σταθερά πολύ πρωί, βλέπω λίγη τιβί ίσα-ίσα για να μου ανέβει η απελπισία στα σωστά επίπεδα και σηκώνομαι εκών άκων για τη νέα μέρα. Πίνω τον καφέ μου και αποσύρομαι στο δωμάτιο που έχω για γραφείο. Το απόγευμα στέλνω το μήνυμα για περπάτημα, κατόπιν ακόμα λίγη δουλειά στο γραφείο, μετά ραχάτι στο facebook. Αυτά. Κάνω ελάχιστα τηλεφωνήματα και βιντεοκλήσεις, κυρίως εκείνα που σχετίζονται με τη δουλειά μου. 

Λέτε να βγούμε σοφότεροι από αυτή την τρομακτική περιπέτεια που βιώνουμε; Το ελπίζω. Είναι μια τραγωδία και ως τέτοια έχει να μας διδάξει πράγματα για τον εαυτό μας και τον κόσμο. Αντιστέκομαι στον όποιο εξωραϊσμό αυτής της περιπέτειας. Κόσμος πεθαίνει, χιλιάδες υποφέρουν, αμέτρητοι μείναμε επί ξύλου κρεμάμενοι επαγγελματικά. Δικαίως την αποκαλείτε «τρομακτική»• δεν της πιστώνω τίποτα το καλό. 

Τώρα που «μίκρυνε» αναγκαστικά ο κόσμος μας είναι μια ευκαιρία για επαναξιολόγηση; Αναπόδραστα. Οι προτεραιότητές μας έχουν αλλάξει, οι αξιολογικές μας κρίσεις είναι υπό διαπραγμάτευση. Είναι μια ευκαιρία να δούμε αν πρέπει να συνεχίσουμε να αποθεώνουμε τους τενεκέδες τους ξεγάνωτους που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στην κοινωνία, κρατώντας την ίδια ώρα στην αφάνεια όσους τη διακονούν με αυταπάρνηση. 

Η δική σας καλλιτεχνική ματιά από τι τροφοδοτείται αυτές τις ημέρες της εσωστρέφειας; Δεν με εμπνέει κάτι σ’ αυτό που ζούμε. Το βλέπω σαν μια κακότητα. Κι απ’ την κακότητα δεν θέλω να πιω νερό. Νομίζω πως η καλλιτεχνική αποτύπωση είναι μεταγενέστερο ζήτημα διότι θέλει χρόνο και απόσταση απ’ τον φόβο και την ασάφεια που κυριαρχούν. 

Από τα γραφτά σας, υπάρχει κάτι που φαντάζει επίκαιρο σε αυτούς τους περίεργους καιρούς που ζούμε; Περιέργως νιώθω ότι πολλά απ’ τα κείμενά μου κουμπώνουν με την παρούσα εμπειρία. Η Φιλομήλα, παραδείγματος χάριν, μόνη και λησμονημένη σε μια αυλή, ο Νείλος την παραμονή ενός μακρινού ταξιδιού ολομόναχος στο δωμάτιό του, ο Γεδεών Δούκας επινοεί ένα ανύπαρκτο ακροατήριο για να αντέξει τη μοναξιά των γηρατειών. 

«Ο μόνος τρόπος να καταπολεμήσεις την πανούκλα είναι η εντιμότητα» έγραψε ο Καμύ. Είμαστε αντάξιοι των περιστάσεων πιστεύετε; Θα κριθούμε άξιοι στο μέγεθος της καλοσύνης και της ανθρωπιάς μας. Όταν περπατώ σ’ έναν έρημο δρόμο και βλέπω σε μεγάλη απόσταση τον συνάνθρωπό μου να αλλάζει φοβισμένος πεζοδρόμιο για να με αποφύγει, κλαίω για την ανθρωπότητα. Δεν μας πρέπει τέτοια κατάντια. Όταν ακούω επιστήμονες να υπερβαίνουν τον συμβουλευτικό τους ρόλο και να κρίνουν ακόμα και να κατακρίνουν από καθέδρας τους πολίτες ή να μιλούν για «ύποπτα κρούσματα», αναφερόμενοι σε συνανθρώπους μας που έχουν νοσήσει, ανησυχώ. Ύποπτοι για ποιο αδίκημα; Αγαπώ τις λέξεις, όμως έμαθα και να τις φοβούμαι.  

Ποια είδηση διαβάσατε πρόσφατα και σας έκανε εντύπωση; Εντυπωσιάστηκα όταν διάβασα ότι έκαψαν μια παλιά κεραία κινητής τηλεφωνίας επειδή νόμιζαν ότι εξυπηρετεί το δίκτυο 5G! Όταν βρεθεί το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού, ας γίνει μια προσπάθεια να βρεθεί και το εμβόλιο κατά της ηλιθιότητας εφόσον συνιστά και αυτή μια μείζονα απειλή.   

Ποιο ήταν το τελευταίο πράγμα που σας συγκίνησε αληθινά; Συγκινήθηκα όταν άκουσα την Αριάνα, την πεντάχρονη κόρη του αδερφού μου, να ομολογεί μέσω Skype στη γιαγιά της (και μητέρα μου) ότι την έχει πεθυμήσει. Με λυπεί στη γενικότητά της αυτή η βίαιη αποξένωση. Τι να γίνει όμως;

Όταν επιστρέψουμε στην «κανονικότητα» τι έχετε προγραμματίσει να κάνετε; Αυτή η ιστορία μου θυμίζει τις πρώτες μου μέρες τον στρατό. Μείναμε τότε περιορισμένοι για ένα μήνα πριν απ’ την ορκωμοσία. Σκεφτόμουν συνεχώς τα πολλά πράγματα που θα έκανα όταν θα έπαιρνα εκείνη την πολυπόθητη πρώτη άδεια. Τελικά βγαίνοντας απλώς κοιμήθηκα. Πάντως τώρα, αν τη βγάλω καθαρή, λέω να κάνω μια βόλτα στις Φοινικούδες. 

 

Εν τω μεταξύ, πείτε μου μια ταινία, μια σειρά, ένα βιβλίο ή οτιδήποτε στο διαδίκτυο που αξίζει ν’ αναζητήσουμε ενώ Μένουμε Σπίτι. Δείτε (ή ξαναδείτε) την ταινία «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο» των Ρέππα-Παπαθανασίου. Υπάρχει ολόκληρη στο YouTube. Το συγγραφικό δίδυμο κάνει μια απολαυστική χαρτογράφηση των αναμνήσεών μας απ’ τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Θα γελάσετε και λίγο θα βγείτε απ’ την περιρρέουσα μαυρίλα. Είναι καιρός για κωμωδία. Από δράμα είμαστε καλυμμένοι.