Ανδρέας Αντωνίου: Χωρίς την πρώτη ύλη των λέξεων, δεν υπάρχει ποίηση

Η βασική ιδέα στη νέα ποιητική συλλογή του Ανδρέα Αντωνίου με τίτλο Andro III – Το Πνεύμα του Κόσμου, είναι η πίστη του πως υπάρχει μια ενότητα ανάμεσα στις διάφορες εκφάνσεις της τέχνης και της πνευματικής ζωής.

«Τα επιμέρους κεφάλαια της συλλογής, η μυθολογία, το ταξίδι, η σύγκρουση, η μελαγχολία, ο θάνατος, η αγάπη, η μουσική και η φιλοσοφία είναι απλώς στάδια στο ταξίδι ενός παγκόσμιου πνεύματος που εφευρίσκει νέους τρόπους για να εκφράζεται», λέει. «Ολόκληρο το φαινόμενο της τέχνης μοιάζει με ένα τεράστιο παζλ όπου η κάθε τέχνη, το κάθε ρεύμα, ο κάθε καλλιτέχνης και το κάθε έργο αποτελούν μέρος του. Ναι, αν κοιτάξουμε πολύ προσεκτικά μπορούμε να διακρίνουμε τις διαφορές μεταξύ των κομματιών, αλλά πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα πίσω για να δούμε πόσο αρμονικά δένουν όλα σε μια ενιαία εικόνα».

–Το έργο σου είναι επηρεασμένο από άλλους συγγραφείς ή βιβλία; Σε μια δεύτερη ανάγνωση της συλλογής, τα έργα όλων των μεγάλων συγγραφέων αποτελούν κι αυτά με την σειρά τους εκφάνσεις ενός παγκόσμιου πνεύματος, του πνεύματος της Τέχνης. Από τον Γκιλγκαμές και τον Όμηρο μέχρι τους εκπροσώπους του Ρομαντισμού και του Μοντερνισμού, υπάρχει μια κοινή ουσία που απλώς αλλάζει έκφραση. Έχω επηρεαστεί από όλους τους συγγραφείς που μνημονεύω στις προμετωπίδες των ποιημάτων, επειδή τους θεωρώ μέρος αυτού που θέλω να εκφράσω. Από κει και πέρα, οι συμπάθειες και οι επιδράσεις από το έργο του Καββαδία, του Γκαίτε, του Τόλκιν, του Όσκαρ Ουάιλντ και του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν δεν κρύβονται.   

–Ποια είναι η πρώτη ύλη ενός ποιήματος; Πρώτη ύλη είναι πάντοτε οι λέξεις. Σε αντίθεση με την επικρατούσα εντύπωση, πως στην ποίηση σκεφτόμαστε ένα νόημα και σε δεύτερο χρόνο το αποκρυσταλλώνουμε στο ποίημα, πιστεύω πως ισχύει περισσότερο το αντίθετο: Πρώτα αισθανόμαστε τις λέξεις, τη μυστική τους σύνδεση, και έπειτα προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποιο είναι το νόημα που θα τους ταίριαζε να εκφράσουν. Όλα τα άλλα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρώτη ύλη, η εμπειρία ή η ευαισθησία, είναι χρήσιμα, αλλά χωρίς την πρώτη ύλη των λέξεων δεν υπάρχει ποίηση.

–Τι είναι αυτό που σε ωθεί να γράφεις; Η ομορφιά. Όχι όμως η επιφανειακή ομορφιά των κοινωνικών προτύπων, αλλά η βαθιά και πηγαία εκείνη ομορφιά που μπορεί και εκφράζεται μόνο μέσα από την τέχνη. Μπορεί να είναι οποιαδήποτε ομορφιά, ενός αγαπημένου προσώπου, ενός ποιήματος, ενός πίνακα ή ενός τραγουδιού. Αλλά όταν βρισκόμαστε ενώπιον της υπαρξιακής εμπειρίας της ομορφιάς, τότε η ώθηση είναι τέτοιας έντασης, που αισθανόμαστε ανήμποροι και απλώς οφείλουμε να γράψουμε.

–Ποια βιβλία που διάβασες πρόσφατα ξεχωρίζεις; «Τα Κρίνα του Αγρού και τα Πετεινά του Ουρανού» του Σόρεν Κίρκεγκωρ και την «Πτώση του Ίκαρου» του Γουίνσταν Χιου Ώντεν. Ελάχιστοι στοχαστές έχουν την διαύγεια του Κίρκεγκωρ και ακόμη λιγότεροι μοντέρνοι ποιητές έχουν τη δύναμη της πένας του Ώντεν.