Ο Άρης Χειμωνίτης, ο κεντρικός ήρωας του νέου βιβλίου του Νικόλα Σεβαστάκη, έχει λίγες βεβαιότητες, θα ήθελε να γίνει συγγραφέας αλλά δεν ξέρει ακόμα πού να πατήσει και τι θα εκφράσει με την τέχνη του. Ένα µυθιστόρηµα για τις αποσιωπήσεις της Ιστορίας και το πώς τα τραύµατα περνούν από γενιά σε γενιά, για την αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας µέσα από τις «ιστορίες των άλλων», από τον λογοτέχνη και καθηγητή Πολιτικών Επιστημών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.

–Πώς συλλάβατε την ιδέα για το τελευταίο βιβλίο σας; Πάντα υπάρχουν ιδέες, θολά περιγράμματα μιας ιστορίας ή μπορεί και ένα-δυο πρόσωπα που γίνονται το έναυσμα μιας αφήγησης. Η «Καταγωγή ή οι ιστορίες των άλλων» ξεκίνησε σαν μια ιστορία για τη σχέση μεταξύ γενεών και για τη μνήμη. Το γεγονός πως ο ένας ήρωας του βιβλίου θέλει να γίνει συγγραφέας έδωσε στο μυθιστόρημα και έναν άλλο χαρακτήρα: Μιλάει για την Ιστορία και τις απωθημένες μνήμες αλλά και για το πώς διαμορφώνεται η ταυτότητα του νέου συγγραφέα. Καθοδόν, δηλαδή, το μυθιστόρημα γέννησε περισσότερες ιστορίες από την αρχική του ιδέα.

–Οι ιστορίες των άλλων είναι βασισμένες σε αληθινές ιστορίες της περιόδου της δικτατορίας στην Ελλάδα; Όπως και στο προηγούμενο μυθιστόρημά μου, που αφορούσε την τρομοκρατία στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια μετά το 1974, έκανα έρευνα, διασταύρωσα πηγές και έλεγξα τα πραγματολογικά δεδομένα. Το μυθιστόρημα έχει ως αφετηρία τα μέσα της δεκαετίας του 1990 αλλά πηγαίνει και προς τα πίσω, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60. Έχω όμως και πολλές γνώσεις για την περίοδο της δικτατορίας και τα χρόνια που ακολούθησαν, επειδή ο πατέρας μου ήταν ένας από τους εξόριστους του καθεστώτος – οι μνήμες των πολιτικοποιημένων οικογενειών ήταν πάντα ισχυρές. Από εκεί και πέρα, η συγγραφική επινόηση είναι αυτή που ανακατεύει και μετασχηματίζει τις πληροφορίες και τις γνώσεις σε μυθιστορηματική αφήγηση.

–Πώς θα σκιαγραφούσατε το πορτρέτο του κεντρικού ήρωά σας; Ο Άρης Χειμωνίτης έχει λίγες βεβαιότητες, θα ήθελε να γίνει συγγραφέας αλλά δεν ξέρει ακόμα πού να πατήσει και τι θα εκφράσει με την τέχνη του. Κατά τα άλλα, δεν τον ενδιαφέρει να συνεχίσει για μεταπτυχιακές σπουδές, δέχεται τη βοήθεια του αρχιτέκτονα πατέρα του για να βρει δουλειά και στέγη, συγχρόνως θέλει και την αυτονομία του. Είναι ένας σχετικά χαμηλών τόνων χαρακτήρας που δανείζεται τις ιστορίες των άλλων για να χτίσει την προσωπικότητά του. Γεννήθηκε στο τέλος της δεκαετίας του ’60 και η εφηβεία του συμπίπτει με την ανάδυση μιας καταναλωτικής Ελλάδας που θέλει να ξεκόψει από το παρελθόν της, αλλά τα παλαιά τραύματα τη στοιχειώνουν.

–Εκτός από συγγραφέας είστε και καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Πώς επηρεάζει η μια ιδιότητα την άλλη; Η διδασκαλία είναι μια διαρκής σχέση με τους νεότερους, με τη δική τους γλώσσα και τα προβλήματά τους. Αν δεν θες να μείνεις στα τυπικά της «καθηγητικής καριέρας», εμβαθύνεις και αποκτάς μια αίσθηση των αλλαγών στην κοινωνία μέσα από τον μικρόκοσμο των φοιτητών σου. Αυτό είναι σημαντικό για κάθε συγγραφέα, είτε γράφει μυθοπλασία είτε πολιτικό και φιλοσοφικό δοκίμιο. Παρά το ότι η ρουτίνα του πανεπιστημίου έχει και την πλήξη και την κόπωσή της, το μάθημα είναι μια πολύτιμη επικοινωνιακή εμπειρία.

-Ποιο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα συστήνετε στους βιβλιοφάγους; Δυο πολύ διαφορετικά βιβλία, η ωραία συνομιλία του Κώστα Κατσουλάρη με τον Δημοσθένη Κούρτοβικ για την ελληνική λογοτεχνία (Σκοντάφτοντας σε ανοιχτά σύνορα, Πατάκης) και τα διηγήματα του Αλεξάντρ Γκριν (το Νησί Ρενό, Κίχλη). 

«Καταγωγή ή οι ιστορίες των άλλων»

Εκδ. Πατάκης

Σελ. 384

Τιμή €16,92