«Η ελευθερία της έκφρασης δεν υπόκειται στις επιλογές και τις επιθυμίες ισχυρών κοινωνικών ομάδων, τις οποίες επιχειρούν να επιβάλουν απορρίπτοντας διαφορετικές απόψεις. Χωρίς αποδοχή στην έκφραση διαφορετικής άποψης, χωρίς διάλογο, χωρίς απόρριψη των φανατικών αντιδράσεων, δεν υπάρχει δημοκρατία». 
Αυτό αναμέναμε να ακούσουμε από ένα σύγχρονο υπουργό Παιδείας, ενός σύγχρονου δημοκρατικού κράτους, όταν μία μαθήτρια στέλνεται στην πυρά, γιατί τόλμησε να ασκήσει κριτική σκέψη. Στόχος που, λέμε πως, είναι το ζητούμενο της εκπαίδευσης. Πάει πολύς καιρός όμως από τότε που ο Πρόδρομος Προδρόμου επέστρεψε από τις σπουδές του από τη Γαλλία ως ένας φέρελπις πολιτικός, με σύγχρονες απόψεις. Γι’ αυτό και σώπασε ακούγοντας εκπαιδευτικούς να λένε σε μια μαθήτρια «Ντροπή, Αίσχος. Της έβαλα 20 και το μετανιώνω». 
Το αμάρτημά της; Τόλμησε να αμφισβητήσει τον τρόπο που γίνεται το μάθημα των θρησκευτικών. Και κάποιοι καθηγητές τόλμησαν να δημοσιεύσουν την άποψή της στην εφημερίδα του σχολείου. Η οποία εκδίδεται για να καλλιεργεί ακριβώς αυτό: την ελευθερία του λόγου, την άσκηση κριτικής σκέψης. 
Το τι ακολούθησε είναι εκπληκτικό. Je suis Paris, θα λέγαμε αν επρόκειτο για μουσουλμάνους που τους αμφισβήτησαν τον Μωάμεθ. Πρόκειται όμως για χριστιανούς Ορθόδοξους και δεν αμφισβητήθηκε καν ο Χριστός. Αμφισβητήθηκε μόνο ο τρόπος που γίνεται το μάθημα των θρησκευτικών και η σκοπιμότητά του. Μια άποψη εκφράστηκε. «Οι σχολικές εφημερίδες όμως δεν είναι αμπελοχώραφο κανενός», αποφάνθηκαν όσοι θέλουν να είναι δικό τους αμπελοχώραφο. 
Και το πιο εκπληκτικό στην όλη υπόθεση είναι ακριβώς αυτό: Οι αντιδράσεις γύρω από το άρθρο, πολλές εκ των οποίων προέρχονται από εκπαιδευτικούς, όπως τουλάχιστον δηλώνουν. Και λέμε «όπως τουλάχιστον δηλώνουν» γιατί χωρίς τη δήλωση αυτή είναι δύσκολο να δεχτείς πως απόψεις σαν κι αυτήν προέρχονται από άτομο που διδάσκει. «Δεν έχω ντραπεί περισσότερο αλλά ταυτόχρονα κατα-στεναχωρηθεί διότι της είχα 20 βαθμό στη Γ’ Γυμνασίου (πήγα στο σχολείο εκείνη τη χρονιά, δεν ήξερα κάτι περισσότερο). Κρίμα λυπάμαι, πραγματικά, γιατί ίσως στέρησα από κάποιο άλλο παιδί αυτόν τον βαθμό».
Αντί του υπουργού, ο οποίος επέλεξε να σωπάσει, μίλησε η επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, Δέσπω Μιχαηλίδου. Και είπε πως «αντί να επιχειρούμε να φιμώσουμε τα παιδιά, θα πρέπει να ενδυναμώσουμε τη φωνή τους, γιατί η ελευθερία της έκφρασης συνιστά ένα από τα πιο ουσιώδη θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας, μια από τις πρωταρχικές προϋποθέσεις για την πρόοδο της κοινωνίας και την ανάπτυξη της προσωπικότητας των επιμέρους ατόμων». Είπε όσα θα έπρεπε να πει ο υπουργός Παιδείας ενός μη ταλιμπάν κράτους.