Πρόσωπο: Που, δυστυχώς, δεν είναι εν ζωή. Η βρετανική εφημερίδα «Guardian», σε συνεργασία με άλλα μέσα ενημέρωσης, αποκάλυψε χθες μαρτυρίες από πρώτο χέρι για τους τελευταίους μήνες της ζωής της Βικτόρια Ροστσίνα, 28, (φωτογραφία) μιας Ουκρανής δημοσιογράφου που πέθανε μετά από έναν χρόνο κράτησής της σε φυλακή στη Ρωσία. Η Ροστσίνα συνελήφθη το καλοκαίρι του 2023 κοντά στον πυρηνικό σταθμό της Ζαπορίζια. Ήταν τουλάχιστον το τέταρτο ταξίδι της για ρεπορτάζ στα κατεχόμενα εδάφη. Τότε, σε εκείνο το στάδιο του πολέμου, ήταν η μόνη Ουκρανή δημοσιογράφος που ήταν προετοιμασμένη να διακινδυνεύσει να εισέλθει την πρώτη γραμμή πυρός προκειμένου να «σπάσει» το μπλοκάρισμα πληροφοριών που επέβαλε η Μόσχα.
Όπως σημειώνει το έγκυρο τηλεοπτικό δίκτυο της Αμερικής, CBS, επικαλούμενο απόρρητη έκθεση που διέρρευσε σε δημοσιογραφικά χέρια, στη διάρκεια της κράτησής της στη φυλακή, «βασανίστηκε άγρια και της αφαίρεσαν τα ζωτικά της όργανα!».
Δυστυχώς, σε πολλά ΜΜΕ που δεν θέλουν να ενοχλούν το Κρεμλίνο, η είδηση αυτή ή δεν εμφανίζεται καθόλου, ή είναι κάπου στα … ψιλά γράμματα.
Αριθμός: 100 ημέρες της δεύτερης θητείας του ως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών γιόρτασε χθες ο Ντόναλντ Τραμπ. Τις γιόρτασε, αυτές τις 100 μέρες, με μία μεγάλη συγκέντρωση οπαδών του στο Μίσιγκαν. Η πρώτη κουβέντα που είπε σε εκείνους που παραληρούσαν, ήταν: «Τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει». Είχε, επίσης, πίσω του ως ντεκόρ, ένα μεγάλο πανό που έγραφε «100 ημέρες μεγαλοσύνης», «A 100 days of Greatness»! Κατά άλλους βεβαίως που δεν πολυσυμφωνούν μαζί του, είναι 100 ημέρες που ο άνθρωπος αυτός έκανε όλο τον κόσμο άνω-κάτω. Για αυτούς, είναι σκέτη συμφορά.
Στοχασμός: Η ποιότητα μας Δημοκρατίας, ένα άμεσα εξαρτώμενη από/και απολύτως συνυφασμένη με την ποιότητα των πολτών που την απαρτίζουν.
Έχει πολλές συντεταγμένες η «ποιότητα». Πέρα από την καλλιέργεια, το ήθος, τη μόρφωση κα την εξειδίκευση, υπάρχουν: Η ανεκτικότητα, η ενσυναίσθηση, η συνεχής επιμόρφωση, η κοινωνικότητα, η προσφορά, η τέχνη, ο πολιτισμός, η αλληλεγγύη, η μετριοπάθεια, η καινοτομία, η εξέλιξή και άλλα τόσα…
Ο τόπος μας έχει σε μεγάλο βαθμό αυτό το πλούσιο υλικό. Ό,τι έχει γίνει η Κύπρος αθροιστικά, επί πολλές δεκαετίες, το οφείλει ακριβώς σε τούτη την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού της. Θα πρόσθετα, όχι απλώς ως υστερόγραφο, αλλά ως πολύ βασικό σημείο του τόπου, τον όρο «φιλότιμο».
Είναι μία λέξη πολύ ελληνική, που δε νομίζω ότι εύκολα βρίσκει κάποιος σε άλλες γλώσσες.
Οπωσδήποτε υπάρχουνε πολλοί φιλότιμοι άνθρωποι σε άλλες χώρες Αυτό όμως που εμείς λέμε φιλότιμο, είναι κάτι ιδιαίτερο.
Είναι κάτι που υπερβαίνει αυτό που ονομάζουμε υποχρέωση. Υποχρέωση, του να είσαι καλός στο σχολείο. Υποχρέωση, του να είσαι δάσκαλος εμπνευσμένος. Υποχρέωση, του να είσαι συνεπής και αποδοτικός στη δουλειά σου.
Το φιλότιμο, όμως, είναι ένα συμπληρωματικό στοιχείο όλων αυτών των πραγμάτων. Είναι το κάτι παραπάνω, που το βλέπεις μέσα στην κοινωνία μας. Το αισθάνεσαι. Και είναι ακριβώς αυτό που μας βοηθάει να κάνουμε ένα ακόμα βήμα μπροστά. Ακόμα και να ξεχωρίζουμε.
Όχι για να διαφέρουμε από τους άλλους ανθρώπους. Αλλά να ξεχωρίζουμε ως προς τα ποιοτικά μας στοιχεία. Θαρρώ πως αυτά θα πρέπει να τα διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού. Θέλει δουλειά. Διότι ό,τι είμαστε εμείς σήμερα, το οφείλουμε στους γονείς, στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, στους ανθρώπους που υπήρχαν και σχεδόν πριν τους γνωρίσουμε καλά-καλά.
Αυτά τα στοιχεία είναι η μαγιά για –και από την οποία– είμαστε φτιαγμένοι. Και εξελιχτήκαμε. Με τη μόρφωση κυρίως. Αλλά και με τη ματιά μας πάντοτε στο τι συμβαίνει παραέξω, ούτως ώστε απ’ αυτό να παραδειγματιζόμαστε. Το έχουμε κάνει. Ο παραδειγματισμός όμως είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα από την αντιγραφή. Η οποία, δυστυχώς, υπάρχει στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα. Αυτή οδηγεί στον αρχοντοχωριατισμό μας, όπως λέμε πολλές φορές. Η αντιγραφή δεν λέει τίποτα. Η πρόοδος και η σεμνότητα «λένε» τα πάντα.
