Πριν ακόμα επουλωθούν έστω στο ελάχιστο πληγές από τη λαίλαπα της φωτιάς, που στο πέρασμά της άφησε καμένη γη έκτασης 125 ολόκληρων τ, χιλ., είναι φυσικό να αναζητούνται ευθύνες. Την ώρα μάλιστα που μιλούμε για μια από τις μεγαλύτερες και συγκλονιστικότερες οικολογικές και κοινωνικές τραγωδίες, που εξελίχθηκαν ποτέ την Κύπρο.
Πίσω από τα καπνισμένα ερείπια, τη στάχτη και τα αποκαΐδια, ξεπετάγονται ανθρώπινες τραγωδίες που μαρτυρούνται από την απώλεια ζωών, σπιτιών, περιουσιών και ενός ανεκτίμητου φυσικού πλούτου.
Οι ευθύνες και ο τρόπος που αναζητούνται είναι ένα άλλο μεγάλο πονεμένο κεφάλαιο σ’ αυτό τον τόπο, το οποίο συνάπτεται με βαθύτερες ευαισθησίες και με πραγματική αίσθηση του καθήκοντος, που απορρέει από την θέση που καταλαμβάνει κάποιος και κυρίως με νοοτροπίες της προσφοράς και της θυσίας και σε καμιά περίπτωση της αρπακτής…και της φιλοσοφίας του βολέματος…, που βασιλεύουν σ’ αυτό τον τόπο. Ακόμα και όσοι αναζητούμε ευθύνες θα πρέπει να τις ψάξουμε βαθύτερα και στον εαυτό μας, ο οποίος συνδράμει σε κάθε περίπτωση για την εκκόλαψη και συντήρηση ενός σάπιου συστήματος…
Δεν μπορεί, όμως, να προσπερνούμε, μέσα από αυτή την ολοκληρωτική καταστροφή, μια άλλη φωτεινή παράμετρο. Μέσα από το βαθύ σκοτάδι των ερειπίων, αναδύθηκε με εκτυφλωτική λάμψη η πραγματική αρχοντιά της κυπριακής ψυχής: η ανθρωπιά. Σε διαστάσεις ενός ανεπανάληπτου μεγαλείου.
Από την πρώτη στιγμή που οι φλόγες άρχισαν να καταπίνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, η ανταπόκριση του απλού κόσμου ήταν περισσότερο από συγκινητική. Κάτοικοι από κάθε γωνιά του νησιού έσπευσαν να προσφέρουν. Εθελοντές, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή, δίπλα στους πυροσβέστες και τις δυνάμεις διάσωσης, παλεύοντας με αυτοθυσία με τις φλόγες, μεταφέροντας νερό και τρόφιμα, ή βοηθώντας στην εκκένωση πληγέντων περιοχών.
Οι δωρεές τροφίμων, ρούχων, φαρμάκων, ακόμη και ειδών πρώτης ανάγκης ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Παντοπωλεία, εκκλησιαστικές ενορίες, πολιτιστικοί σύλλογοι και απλοί πολίτες μετατράπηκαν σε κέντρα συλλογής και διανομής βοήθειας, λειτουργώντας με πρωτοφανή ταχύτητα και αποτελεσματικότητα.
Παιδιά άδειασαν τους κουμπαράδες τους, ηλικιωμένοι προσέφεραν τις λιγοστές τους οικονομίες, ενώ επιχειρήσεις και οργανισμοί συνεισέφεραν σημαντικά ποσά για την ανακούφιση των πληγέντων. Η εικόνα ανθρώπων να αγκαλιάζονται, να μοιράζονται ένα μπουκάλι νερό ή μια κουβέρτα, να παρηγορούν ο ένας τον άλλο, ήταν καθημερινή. Αυτή η ανιδιοτελής προσφορά, αυτή η αυθόρμητη εκδήλωση ενσυναίσθησης και συμπόνιας, απέδειξε περίτρανα ότι ακόμα και στις πιο σκοτεινές ώρες, το φως της ανθρωπιάς μπορεί να αναδυθεί και να λάμψει πιο έντονα από ποτέ.
Η τραγωδία της ορεινής Λεμεσού, πέραν των ευθυνών που αναζητούνται, είναι επίσης μια ισχυρή μαρτυρία της δύναμης της ανθρώπινης αλληλεγγύης και της ικανότητας να αναδύεται το καλύτερο μέσα μας, ακόμα και από τις στάχτες της καταστροφής. Η φωτιά μπορεί να έκαψε τη γη, αλλά φώτισε την καρδιά της Κύπρου, αποδεικνύοντας ότι η ανθρωπιά δεν είναι απλά μια λέξη, αλλά μια ζωντανή δύναμη που μπορεί να χτίσει ξανά, ακόμα και από την στάκτη…
Όσο για τους αφανείς ήρωες που πάλεψαν κατά μέτωπο με τις φλόγες – και δεν είναι λίγοι – οφείλουμε ένα μεγάλο εύγε!!!
