Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο δήμαρχος Λεμεσού, Νίκος Νικολαΐδης, ανέφερε ότι τους τελευταίους έξι μήνες έχουν εντοπιστεί στη Λεμεσό γύρω στους 30 άστεγους. Και εξάγγειλε τη δημιουργία Κέντρου Φροντίδας όπου θα προσφέρεται μια βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, φαγητό, χώροι υγιεινής και συμβουλευτικές υπηρεσίες σε προσωρινή βάση. Από ‘κει και πέρα, την ευθύνη θα πρέπει να αναλάβει το κράτος.
Ταυτόχρονα, διαβάζουμε πως στο Ελσίνκι κατάφεραν να «εξαφανίσουν» τους άστεγους. Ενώ το 1987 υπήρχαν 18.000 καταγεγραμμένοι άστεγοι στη Φινλανδία, με τους περισσότερους στο Ελσίνκι, σήμερα δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου. Πώς έγινε; Απλώς τους πρόσφεραν στέγη. Όχι σε καταφύγια όπου διαμένουν πολλοί μαζί, αλλά σε διαμερίσματα. Έχουν κατασκευάσει ή ανακαινίσει χιλιάδες νέα διαμερίσματα, τα οποία ενοικιάζουν έναντι μικρού αντιτίμου, και επιτρέπουν στους ένοικους να κάνουν ό,τι θέλουν. Το μόνο που απαιτείται από αυτούς είναι να συμβουλεύονται τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους επαγγελματίες άλλων ειδικοτήτων, που εργάζονται μόνιμα στις πολυκατοικίες των αστέγων. Τους βοηθούν να βρουν δουλειά, να συμπληρώσουν αιτήσεις, να λάβουν επιδόματα, να βρουν γιατρούς και φάρμακα ή να πάνε σε ειδικούς για αποτοξίνωση. Το νοίκι καλύπτεται είτε από κρατικά επιδόματα είτε από δουλειές που κάνουν οι ίδιοι. Και από τη στιγμή που θα λύσουν το πρόβλημα της στέγης, μπορούν στη συνέχεια να φτιάξουν τη ζωή τους. Να βρουν δουλειά, φίλους, συντρόφους.
Το μέτρο έχει αποδώσει τα μέγιστα, κυρίως επειδή δεν εφαρμόζεται αποσπασματικά. Η Φινλανδία θεωρεί ότι το πρόβλημα των αστέγων είναι απόρροια της έλλειψης στέγης και μόνο έτσι μπορεί να λυθεί. Δεν είναι ένα αναπόφευκτο κοινωνικό πρόβλημα που ξεκινά από προσωπικά θέματα, όπως το βλέπουν στις περισσότερες χώρες. Οι άλλες χώρες, συνήθως, δίνουν σπίτια σε άστεγους μόνο αν αποτοξινωθούν. Είναι, όμως, εξαιρετικά δύσκολο να τα καταφέρουν αν είναι στον δρόμο ή σε προσωρινά καταφύγια με άλλους. Πλέον το μοντέλο της Φινλανδίας αποτελεί θέμα μελέτης σε αρκετές χώρες, καθώς το πρόβλημα διογκώνεται παγκοσμίως. Στην Αγγλία, η κυβέρνηση συμφώνησε να χρηματοδοτήσει αντίστοιχες πιλοτικές προσπάθειες σε τρία μέρη της χώρας, ενώ σε Ουαλία, ΗΠΑ, Δανία, Αυστραλία, ήδη λειτουργούν ανάλογα προγράμματα. Σε όσους φέρουν ως επιχείρημα το μεγάλο κόστος του μέτρου, οι Φινλανδοί έχουν την απάντηση: Το φινλανδικό κράτος έχει ξοδέψει €300 εκατ. για 3.500 διαμερίσματα και 300 κοινωνικούς λειτουργούς. Όμως, για κάθε άστεγο που βρίσκει σπίτι, το κράτος γλυτώνει €15.000 τον χρόνο, ποσό που θα ξοδεύοταν σε νοσοκομειακή περίθαλψη, φυλακές ή αστυνομικές υπηρεσίες.
chrystalla@phileleftheros.com
