Ζήσαμε να το ακούσουμε κι αυτό… «Αναστασιάδης ο αδιάλλακτος». Οι γνωστοί πολιτικοί τερμίτες, που ροκανίζουν σταθερά τα πόδια της ελληνοκυπριακής πλευράς για να πέσει και να γκρεμοτσακιστεί στις τουρκικές αξιώσεις στο Κυπριακό, πέτυχαν την εμπέδωση της άποψης ότι για τον τερματισμό των διαπραγματεύσεων και την αδυναμία επίτευξης λύσης ευθύνεται ο Νίκος Αναστασιάδης.
Ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Νίκος Αναστασιάδης έχει συνδέσει το όνομά του με υποθέσεις διαφθοράς και διαπλεκόμενα συμφέροντα, επομένως δεν ήταν και δύσκολο μέσα στη μεγάλη σακούλα με όλα τα επιλήψιμα που κουβαλάει στην πλάτη της διακυβέρνησής του, να χώσουν και την εικόνα του «Τατάρ του Νότου» και του υπέρμαχου της διχοτόμησης.
Δεν ξέρουμε αν ο Αναστασιάδης θέλει λύση, ούτε καταλάβαμε ποια είναι αυτή. Οι παλινδρομήσεις του, τα ετεροχρονισμένα ξεσπάσματα (τώρα θυμήθηκε την «επιτήδεια ουδετερότητα» του Γκουντέρες) και οι δηλώσεις του ύψους και του βάθους στο Κυπριακό δεν μας έχουν βοηθήσει πολύ να αντιληφθούμε. Ξέρουμε όμως πολύ καλά ποιοι ΔΕΝ θέλουν λύση. Διαχρονικά, τεκμηριωμένα και ξεκάθαρα. Είναι οι Τούρκοι.
Η τουρκική πλευρά δεν έχει δείξει την παραμικρή πρόθεση κι αυτό είναι ανεξάρτητο και ανεπηρέαστο από το ποιος κάθεται στην καρέκλα της δικής μας πλευράς. Δεν το ξέρουμε μόνο εμείς. Το ξέρει και ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ, το ξέρουν και οι οργανωμένοι όχλοι που κινητοποιούνται από τις χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ των πεφωτισμένων της λύσης, το ξέρει ο ΟΗΕ και όλοι οι απεσταλμένοι του, το ξέρουν και οι Εγγλέζοι.
Όσο όμως ο Αναστσιάδης βρίσκεται στη θέση του «κακού» σε αυτή τη διαδικασία, ευνοούνται οι περαιτέρω πιέσεις και οι εκβιασμοί προς την πλευρά μας. Είναι το γνωστό, βρώμικο παιχνίδι που παίζεται χρόνια τώρα από τους Βρετανούς και τους μεσολαβητάδες τους στην πλάτη του κυπριακού λαού. Ένα παιχνίδι που τώρα το βλέπουμε να παίζεται με την ίδια επιδεξιότητα και σε πολλαπλά επίπεδα στο εσωτερικό μέτωπο.
Αυτοί που δαχτυλοδείχνουν τον Πρόεδρο ως υπαίτιο του αδιεξόδου στο Κυπριακό, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν και τι ακριβώς του ζητούν, ειδικά σε αυτή τη χρονική συγκυρία. Διότι πέρα από τις υποχωρήσεις του σε όλα τα θέματα -εδαφικό, έποικοι, εξουσίες- μην ξεχνάμε ότι επί των ημερών του έγινε και η μεγάλη στροφή προς την «αποκέντρωση εξουσιών». Μια στροφή που εισήγαγε ουσιαστικά τη συνομοσπονδία ως νέο ζητούμενο στο Κυπριακό.
Το μοναδικό σημείο στο οποίο «έστησε πόδι» είναι η κυριαρχική ισότητα. Το σημείο δηλαδή, που αποτελεί κλειδί για να μπορεί η Τουρκία να ασκεί έλεγχο σε ολόκληρη την Κύπρο, μέσω του τουρκικού «συνιστώντος κρατιδίου». Αν το ΑΚΕΛ και οι συν αυτώ οραματιστές της λύσης θεωρούν αυτό ως το εμπόδιο που θέτει ο ηγέτης της ελληνοκυπριακής πλευράς και τον καθιστά αδιάλλακτο, ας το διατυπώσουν ξεκάθαρα. Ας μας πουν ότι γι’ αυτούς το όραμα της «επανένωσης» είναι μια λύση με τουρκική επικυριαρχία.
