Δεν τους έφτανε η ασθένειά τους, παραλίγο να τους έρθει και το ταβάνι στο κεφάλι. Αναφέρομαι στο περιστατικό που σημειώθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας την περασμένη Κυριακή, όπου μέρος της οροφής έπεσε σε δωμάτιο νοσηλείας. Από τύχη δεν τραυματίστηκαν οι ασθενείς, οι οποίοι νοσηλεύονταν στο συγκεκριμένο δωμάτιο.
Για το εν λόγω περιστατικό, ο ΟΚΥπΥ ανέφερε πως αφορά διαρροή νερού από την οροφή του νοσοκομείου, όπου εξαιτίας αυτού, μικρό μέρος της ψευδοροφής σε δωμάτιο κατέρρευσε. Ο Οργανισμός σημείωσε επίσης, ότι βρίσκονται σε εξέλιξη τα έργα ανανέωσης της μόνωσης της ταράτσας του νοσοκομείου, αλλά σταμάτησαν τις μέρες αυτές λόγω βροχών.
Πόση ανεκτικότητα και υπομονή πρέπει να επιδεικνύουν οι πολίτες σε αυτό το νησί πλέον; Έχουμε ακούσει ουκ ολίγες φορές, και ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, παράπονα για τα δημόσια νοσηλευτήριά μας. Αν υπήρχαν τραυματίες θα ψάχναμε ποιος ευθύνεται και για ακόμη μια φορά θα γίνονταν μπαλάκι οι ευθύνες.
Να υπενθυμίσω στους αρμόδιους ένα άλλο σοβαρότατο πρόσφατο περιστατικό, που δεν τιμά κανένα. Αντιθέτως, αν έχουν συνείδηση αυτοί που κατέχουν θέσεις εξουσίας, θα ένιωσαν ντροπή στο άκουσμα της είδησης. Δημόσιο νοσοκομείο λοιπόν, επέστρεψε γυμνή σε οίκο ευγηρίας, ηλικιωμένη γυναίκα που νοσηλευόταν.
«Μας την έφεραν σε μαύρο χάλι με μια πάνα ακράτειας και τα παιδιά του ασθενοφόρου της έριξαν ένα σεντόνι, μεταφέροντάς την γυμνή στο κρύο», κατήγγειλε στον Active η πρόεδρος του Συνδέσμου Ιδιοκτητών Οίκων Ευγηρίας στη Λευκωσία, Λουκία Γρηγορίου.
Η αναφορά της κυρίας Γρηγορίου πως πολλές φορές αποφεύγουν να στείλουν ηλικιωμένους στο νοσοκομείο επειδή φοβούνται ότι δεν θα τύχουν σωστής ιατροφαρμακευτικής φροντίδας, λέει πολλά και πρέπει να προβληματίσει και το Υπουργείο Υγείας και τον ΟΚΥπΥ.
Πόσο ντροπιαστικό, απαράδεκτο και απάνθρωπο είναι να τυγχάνουν τέτοιας αντιμετώπισης οι ηλικιωμένοι μας; Η απόλυτη ασέβεια.
Τι και ποιος φταίει τελικά για τη χαώδη κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία; Ατέλειωτες ώρες αναμονής, εξαντλημένο ιατρικό προσωπικό, εξαντλημένοι και αγανακτισμένοι και οι ασθενείς, απαράδεκτη αντιμετώπιση και συμπεριφορά και άλλα πολλά, τα οποία δεν θυμίζουν σε τίποτα ένα ευρωπαϊκό κράτος.
Έχω επισκεφθεί πρόσφατα το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Γιατροί και νοσηλευτές έτρεχαν και δεν έφταναν. Ιατρική φροντίδα σε ασθενείς προσφέρουν οι άνθρωποι, όχι καφέ σε ανυπόμονους πελάτες που αν αργήσει και λίγο δεν χάθηκε ο κόσμος. Οι ζωές μας εξαρτιούνται από τα δικά τους χέρια.
Οι αρμόδιοι, λοιπόν, ας σταθούν αρωγοί στον καθημερινό αγώνα τους, με πράξεις και όχι με λόγια.
