Θέματα που ταλανίζουν τον τόπο σχολιάζει ο Αντώνης Χατζηαντώνης.
Αν σήμερα κάποιος υποστηρίξει ότι το νησί μας βρίσκεται σε μία γκρίζα ατμόσφαιρα, για να μην πω μαύρη, από πλευράς πολιτικο-κοινωνικής, αλλά και Υγειονομικής, δεν θα έχει καθόλου άδικο. Από πού να αρχίσει κανείς; Από αυτές τις ακαλαίσθητες και προκλητικές φωτογραφίες, των εν δυνάμει βουλευτών, που γεμίζουν τους δρόμους και τις λεωφόρους; Κουστουμαρισμένοι, να μας χαμογελούν και να υπόσχονται φούρνους ποξαμάθκια, όπως λέμε και στην κυπριακή; Με εκνευρίζει αφάνταστα, το εξής: Άνθρωποι που είναι 30, 35 ετών, να μιλάνε χρησιμοποιώντας ενίοτε δακρύβρεχτες εκφράσεις, για τις κατεχόμενες πόλεις και τα χωριά μας, και να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για λύση και επιστροφή. Όλοι για τους παχυλούς βουλευτικούς μισθούς, κόπτονται…! Εγώ, αποφάσισα να μην συμμετέχω σ’ αυτή τη γελοία φιέστα που επαναλαμβάνεται ανά πενταετία. Αμ, το άλλο; Βλέπουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να οδεύει, ή μάλλον να σύρεται προς την πενταμερή. Τι να αναμένει κανείς, από αυτή την άτυπη διάσκεψη; Το αποτέλεσμα είναι εκ των προτέρων γνωστό. Δύο τινά μπορούν να συμβούν. Ή θα υπάρξει αδιέξοδο, και ο Γενικός Γραμματέας toy OHE θα τοποθετήσει το Κυπριακό στο ράφι των άλυτων προβλημάτων, ή με τα γνωστά μασημένα λόγια που χρησιμοποιεί σε αυτές τις περιπτώσεις, θα πει ότι οι προσπάθειες θα συνεχιστούν και θα ευχηθεί Good luck to Turkish Cypriots and Greek Cypriots. Τι να πεις, για την υγειονομική κατάσταση; Για ένα σύστημα που μας απογοήτευσε όλους; Με τις χιλιάδες διαγνωστικά τεστ να γίνονται, αλλά η κατάσταση να χειροτερεύει και το ένα αρνητικό ρεκόρ να διαδέχεται το άλλο; Με τα σχολεία και τις επιχειρήσεις τη μία μέρα να κλείνουν, και την άλλη να ανοίγουν; Με τον εμβολιασμό; Που δεν μπορείς να μπεις στο σύστημα, το οποίο καταρρέει σε μερικά δευτερόλεπτα; Μία παρακμή λοιπόν σε όλα. Και δεν είναι παράξενο, που η κατάθλιψη περιβάλλει ένα τεράστιο ποσοστό των συνανθρώπων μας. Αλλά, το πιο τραγικό σε αυτό το σημείο, είναι ότι τώρα, με το Πάσχα να πλησιάζει, αναδεικνύεται και το μέγα θέμα της μοναξιάς, της εγκατάλειψης, των ανθρώπων που η μοίρα θέλησε να ζουν μονάχοι. Και έπρεπε να προκύψει το θέμα του κορωνοϊού για να αναδειχθεί η δραματική αυτή κατάσταση. Λύσεις, δεν έχω να προτείνω, απλά, καταλήγουμε στην ελπίδα. Στην προσευχή, ή την πίστη ότι μία ανώτερη δύναμη, ο Θεός, θα βάλει επιτέλους το χέρι Του, και αυτό το νησί, και όλη η υφήλιος βεβαίως, θα μπορέσει κάποτε να επανέλθει στην κανονικότητα.
