Παρουσίαση – κριτική για το έργο του νεανικού, κυπριακού συγκροτήματος STONUS, που δραστηριοποιείται τα τελευταία χρόνια και στη Μ. Βρετανία από την Ιωάννα Ορφανίδου.
«Η μουσική είναι η πιο δυνατή μορφή μαγείας», πολύ εύστοχα ανέφερε ο Marilyn Manson και πολύ εύστοχα μετουσίωσαν σε πράξη οι καλλιτέχνες του κυπριακού, νεανικού συγκροτήματος Stonus. Το magnum opus, γέννημα μιας βραδιάς του 2015 στο Rocka Rolla, ήρθε για να μείνει. Έτσι αβίαστα τ’ αστέρια τ’ ουρανού ονοματοδοτήθηκαν επιτόπου: Coming In, Supertrip, Memories, Sweetspot, Lunar eclipse και φυσικά το Aphasia. Έκτοτε τα μέλη του συγκροτήματος Κυριάκος Φραγκούλης (τραγούδι), Παύλος Δημητρίου (κιθάρα), Νικόλας Φραγκούλης (κιθάρα ρυθμού), Κωνσταντίνος Δημητριάδης (drums) και Ανδρέας Αριστείδης (μπάσο), μεσουρανούν στο καλλιτεχνικό στερέωμα με όραμα, δυναμισμό, τρέλα, φαντασία, δημιουργικότητα.
Οι Stonus βυθισμένοι σε παράλληλες ευθείες, τεθλασμένες και τέμνουσες γραμμές, σε σχήματα γεωμετρικά, συμμετρικά ή ασύμμετρα, ακολουθώντας νόμους συμπαντικούς, χαοτικούς ή αχανείς καταλήγουν στην αποκάλυψη. Ήχοι που σε πλανεύουν, νότες που σε ταξιδεύουν σε κόσμια κι υπερκόσμια ταξίδια, παλμοί που σε μαγεύουν σε φάση – Αφασία, μελωδίες που σε ωθούν σε πρωτόγνωρο ψυχικό οργασμό, στίχοι που σε καθηλώνουν ψυχή τε και σώματι. Οι χορδές των κιθάρων τεντώνονται επικίνδυνα, τοξεύουν προκλητικά, το πεντάγραμμο ξεφεύγει από τη βαρύτητα, ασφυκτιά από την απογειωτική φορά των σόλο. Η βελόνα φλερτάρει το αιχμηρό – αιμάτινο βινύλιο καθώς οι δίσκοι των drums σείουν τους μετεωρίτες και τα riffs εκτροχιάζουν το σεληνιακό τοπίο του φεγγαριού.
Κι εσύ μεταλαμβάνεις νοσταλγικά το υπερπέραν, τ’ αστέρια, τον γαλαξία, μεταλαμβάνεις το φως, τα χρώματα, τον ήλιο, τη δύση και την ανατολή, το σύμπαν. Κι εσύ μετουσιώνεσαι πότε σε φουρτουνιασμένη θάλασσα, σε λάβα ηφαιστείου, σε πυρακτωμένο σύννεφο, σε ηλεκτροφόρο κεραυνό, σε ασυγκράτητο ανεμοστρόβιλο, σε πύραυλο εκτός τροχιάς, πότε σε δροσερό αεράκι, σε ανέμελη βαρκούλα, σε παιχνιδιάρικη ηλιαχτίδα, σε απαλό χαδάκι, σε ζεστή αγκαλίτσα. Το έπος Stonus είναι όλα αυτά μαζί, συνδυάζουν τ’ ασυνδύαστα, διαλύουν την ομίχλη του ωμού ρεαλισμού, διώχνουν τα σκοτάδια του πεσιμισμού, ισοπεδώνουν την ασχήμια και με υπεράριθμο βεληνεκές σε εξωθούν στο άπειρο.
