Όσοι δεν ανέμεναν συγκεκριμένες αποφάσεις ή ανακοινώσεις από τη συζήτηση στην Επιτροπή Εργασίας την περασμένη Τρίτη, στην παρουσία και του υπουργού Εργασίας, για την κατάσταση του αποθεματικού του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων δικαιώθηκαν.

Το πραγματικό αποθεματικό του ΤΚΑ ανέρχεται σε μερικά μόνο εκατομμύρια ευρώ, που βρίσκονται στις τράπεζες, ενώ το υπόλοιπο ενεργητικό του Ταμείου αποτελεί στην ουσία παθητικό της Κυβέρνησης.

Το θέμα δεν είναι καινούργιο, αλλά το ύψος του συγκεκριμένου χρέους/παθητικού της Κυβέρνησης πάντα προκαλεί ενδιαφέρον. Βλέπετε, το εν λόγω χρέος/αποθεματικό αγγίζει πλέον τα εννέα δισεκατομμύρια ευρώ και για κάποιους άλλους ξεπερνά τα 10 δισεκατομμύρια.

Βάσει των αριθμών, το ΤΚΑ έχει να παίρνει από το κράτος 10 δισ. ευρώ, χρήματα που αν υπήρχαν και επενδύονταν ορθολογικά όχι μόνο δεν θα μιλούσαμε για πέναλτι 12% στις πρόωρες συντάξεις, αλλά για μίνιμουμ αξιοπρεπείς συντάξεις, ενδεχομένως και για εφάπαξ ποσό με τη συνταξιοδότηση και για άδεια μητρότητας 52 εβδομάδων. Όμως, τη στιγμή που το εν λόγω χρέος δεν μετριέται καν στο δημόσιο χρέος, καμία κυβέρνηση δεν έδειξε έως τώρα διάθεση για εξόφλησή του. Ούτε αυτό φαίνεται να είναι το ζητούμενο, σύμφωνα με ειδικούς αφού το κύριο είναι να τεθεί τέλος στον εν λόγω δανεισμό, που συνεχίζει να αυξάνεται και να γίνει η αρχή για δημιουργία ενός πραγματικού αποθεματικού.

Σε καμία περίπτωση δεν συμμερίζομαι τις απόψεις ότι το κράτος τόσα χρόνια έκλεβε το ΤΚΑ και οφείλει τώρα αμέσως να ξοφλήσει τον λογαριασμό. Λογαριασμό που όλοι γνωρίζουν ποιος τελικά θα κληθεί να πληρώσει και που πάλι όλοι γνωρίζουν ότι τα δισεκατομμύρια του αποθεματικού του Ταμείου δεν τα έφαγε καμία Κυβέρνηση, αλλά στην ουσία χρηματοδότησαν την ανάπτυξη και την εξέλιξη του τόπου μέχρι σήμερα. Από τα όσα, όμως, ακούστηκαν την περασμένη Τρίτη προκύπτει ότι είναι καιρός ο εν λόγω δανεισμός και κατ’ επέκταση η συνέχιση της αύξησης του «αποθεματικού» του ΤΚΑ να τερματιστεί ή τουλάχιστον να ρυθμιστεί. Να υπάρξει ένας μπούσουλας για το τι κάνουμε πραγματικά για το θέμα τόσο του «αποθεματικού» όσο και της επενδυτικής πολιτικής του πραγματικού αποθεματικού, των λίγων έστω εκατομμυρίων που βρίσκονται εκτός δημοσίου και που πρέπει να αρχίσουν να αυξάνονται.

Όχι γιατί κινδυνεύει η βιωσιμότητα του ΤΚΑ, αφού βάσει των όσων αναφέρθηκαν προχθές, από μόνες τους και μόνο οι εισφορές των εργαζομένων, βάσει και των αναλογιστικών μελετών, είναι ικανές να καλύπτουν τα έξοδά του μέχρι και το 2062, αλλά γιατί πρέπει οι αλχημείες γύρω από το ζήτημα να σταματήσουν επιτέλους.

Και γιατί μπορεί να μας βρει -ποιος ξέρει αλήθεια;- και νέα κρίση που οι εισφορές μπορεί και να μην αρκούν, ιδιαίτερα εάν η κρίση συνοδευτεί με ύφεση και αύξηση της ανεργίας.

Πρέπει για το καλό του Ταμείου αλλά και των δημοσίων οικονομικών. Μιας και οι έως τώρα αποφάσεις για δημιουργία πραγματικού αποθεματικού του Ταμείου και για ενίσχυση του, όπως επίσης λέχθηκε την Τρίτη, μετατρέπονται στην ουσία σε νέο παθητικό και δανεισμό από το κράτος.

Όπως παρομοίως και η συμφωνία για καταβολή, υποτίθεται, τόκων για τα δισεκατομμύρια του «αποθεματικού». Το γεγονός ότι η Κυβέρνηση θα δει το όλο θέμα στο πλαίσιο της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης είναι πάντως ελπιδοφόρο, καθώς αυτή αναμένεται μέχρι το τέλος του ερχόμενου χρόνου να έχει οριστικοποιηθεί.  Ίσως, όμως, η εν λόγω μεταρρύθμιση να είχε λιγότερα για να καταπιαστεί αν ακούγαμε την τρόικα, όταν στο μακρινό πλέον 2012 είχε εισηγηθεί την διαγραφή στην ουσία του «αποθεματικού» του ΤΚΑ και του «χρέους» της κυβέρνησης σε αυτό. Εξάλλου, τότε, την περίοδο της Τρόικας, εξαφανίστηκαν αρκετά χρήματα, γιατί όχι και αυτά που όντως μαζί τα φάγαμε.

Κι αν όντως η έγνοια όλων των ιθυνόντων είναι οι συντάξεις για τις νέες γενιές έχουν αρκετούς μήνες μπροστά τους να το αποδείξουν και να πράξουν αναλόγως. Έχοντας υπόψη ότι το κράτος καθηκόντως δεν θα σταματήσει ποτέ στην ουσία να είναι «εγγυητής» των συντάξεων.