Αντί άλλης εισαγωγής θα δανειστώ μια διαδικτυακή ανάρτηση τού, γνωστού στον δηκοϊκό κόσμο δικηγόρου, Μαρίνου Κλεάνθους: «Εδώ οι ψηφοφόροι του Κέντρου διασκορπίζονται δεξιά και αριστερά, και το επιτελείο του Νικόλα επιμένει να ρίχνει δηλητήριο και να κάνει προεκλογική με… μισές αλήθειες. Μου θυμίζει την ιστορία πριν την Άλωση της Πόλης, όταν οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, αντί να συνεργάζονται μονοιασμένοι για να νικήσουν τον εχθρό, τσακώνονταν μεταξύ τους για… το φύλο των αγγέλων».
Όσοι απορούν για τον τίτλο, έχουν λάβει μάλλον την απάντηση. «Ο πόλεμος των ΔΗΚΟ» δεν είναι δημοσιογραφική επινόηση. Πρόκειται για γεγονός, τόσο πραγματικό όσο και η καθημερινή ανταλλαγή πυρών στα χαρακώματα των social media. Όσοι δεν το παραδέχονται, αρνούνται το προφανές: ότι υπάρχει δηλαδή ένας ελέφαντας στο δωμάτιο. Η παραίτηση του αντιπροέδρου Χρίστου Πατσαλίδη άλλωστε ήταν η θρυαλλίδα που απειλεί να κάψει τα μπατζάκια της ηγεσίας. Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη από την επανεμφάνιση του Μάρκου Κυπριανού, ο οποίος ανέλαβε να πείσει για την κομματική ενότητα. Δεν θα σχολιάσουμε το γεύμα που παρέθεσε σε παλαιά στελέχη και υπουργούς. Η εικόνα παρέπεμπε στο «Κάτι κουρασμένα παλληκάρια», οπότε για λόγους κομψότητας το αφήνουμε καλύτερα ώς εκεί. Αυτό που αξίζει σχολιασμού όμως, ήταν οι δηλώσεις του για το «ενωμένο και δυνατό ΔΗΚΟ» όπου υπερθεμάτισε ως παπαδοπουλικότερος των Παπαδοπουλέων. Αν ο τόπος δεν ήταν τόσο μικρός ώστε να γνωριζόμαστε, όλα αυτά ενδεχομένως και να έπειθαν κάποιους. Πλην όμως -και δυστυχώς για τον Μάρκο που παίζει το τελευταίο του χαρτί- οι πάντες γνωρίζουν πως ο υιός Κυπριανού αγκιστρώθηκε στο άρμα του Νικόλα ελπίζοντας ότι σε περίπτωση εκλογής του θα του παραδώσει το κόμμα.
Αυτή είναι και η πρώτη διάσταση του «πολέμου των ΔΗΚΟ», η μάχη για την καρέκλα. Απ’ εκεί και πέρα υπάρχει και μια άλλη, πολύ πιο σημαντική και βαθιά πολιτική, την οποία ακροθιγώς άγγιξε ο Μάρκος Κυπριανού: τη γραμμή πλεύσης του κόμματος σε σχέση με το Κυπριακό. «Ο Νικόλας δεν απορρίπτει τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία», διακήρυξε σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει το παραδοσιακό δηκοϊκό ακροατήριο. Χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το πολύ απλό: αν ο υποψήφιος για την Προεδρία δεν είναι ενάντια στην ομοσπονδία, πού ακριβώς συναντάται με τους πολιτικούς του συνεταίρους; Για να το κάνουμε πιο λιανά: όταν έχεις βασικούς υποστηρικτές και πολιτικούς συνοδοιπόρους την Αλληλεγγύη, την ΕΔΕΚ και την Πλατφόρμα, που δηλώνουν λάβροι αντιομοσπονδιακοί, με ποια πυξίδα θα προσέλθεις σε συνομιλίες αν ο λαός σε τιμήσει με την ψήφο του;
Η πραγματικότητα είναι πως η πιο ριζοσπαστική αλλαγή που έφερε η προεδρία του Νικόλα Παπαδόπουλου στο ΔΗΚΟ είναι η στροφή προς τα δεξιά. Υιοθετώντας παράλληλα μια ακόμα πιο σκληρή γραμμή στο Κυπριακό. Η περιβόητη κληρονομιά του «όχι» που έλαβε από τον πατέρα του κεφαλαιοποιήθηκε σε μια κυρίαρχη ιδεολογία άρνησης. Γι’ αυτό τον στηρίζει με τόση ζέση η Ελένη Θεοχάρους. Και γι’ αυτό απομακρύνονται μετριοπαθή στελέχη όπως ο Χρίστος Πατσαλίδης. Δεν χρειάζεται εις βάθος έρευνα για να το διαπιστώσει κανείς. Ο κομματικός εμφύλιος που ξέσπασε στα κοινωνικά δίκτυα το πιστοποιεί. Το ερώτημα πια είναι αν αυτές οι διαρροές μπορούν να στερήσουν από τον Νικόλα Παπαδόπουλο το διαβατήριο για τον δεύτερο γύρο.
