Εχω κατ’ επανάληψη αναφέρει ότι αυτή την στιγμή ο μεσοπρόθεσμος στόχος της Τουρκίας είναι η συγκεκαλυμμένη συνομοσπονδία, υπο την ομπρέλα της ούτω καλούμενης «χαλαρής» ομοσπονδίας η οποία θα διασφαλίζει την κυριαρχική ισότητα για την τ/κ πλευρά και την Τουρκία, και θα την αποκαλέσουν πολιτική ισότητα. Δηλαδή υιοθέτηση της τουρκικής ερμηνείας περι πολιτικής ισότητας. Η πολιτική ισότητα η οποία όντως περιλαμβάνεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ αλλά έχει άλλη έννοια. Η ερμηνεία όμως του όρου δεν μπορεί να παραβιάζει την ουσία. Και η ουσία είναι ότι θα έχουμε ένα κανονικό κράτος, με μία και μόνη κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα. Αρα καμία ερμηνευτική προσπάθεια του όρου πολιτική ισότητα δεν μπορεί να παραβιάζει την ενότητα Κράτους, Λαού και Πατρίδας.
Είναι γι΄ αυτόν τον λόγο που μένει άφωνος κάθε λογικός άνθρωπος, όταν ακούει ή διαβάζει, αναφορές και απόψεις οι οποίες παραπέμπουν σε οποιαδήποτε μορφή λύσης η οποία δεν διασφαλίζει την ενότητα κράτους, λαού και εδάφους. Που αφήνει χώρο για επικίνδυνες ερμηνείες και παρερμηνείες, οι οποίες θα οδηγήσουν στα δύο κράτη, στο όνομα της αποφυγής των δύο κρατών. Και αυτό να το αποκαλούν ρεαλισμό!
Προσωπικά έχω καταγράψει την δική μου άποψη περι ρεαλισμού και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Ξενίζουν συνεπώς αναφορές όπως: «Το δίλημμα για την Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλέον συγκεκριμένο και αρκετά σαφές για όσους σκέφτονται ρεαλιστικά. Είτε θα βρεθεί μια λύση χαλαρής ομοσπονδίας η οποία θα προσφέρει την πολιτική αναγνώριση που επιδιώκουν οι τ/κ και η Τουρκία είτε θα οδηγηθούμε σε λύση δύο κρατών». Απόσπασμα από άρθρο σε έκδοση κυπριακής εφημερίδας και δεν είναι το μόνο. Σαφής προώθηση ενός διλήμματος προς την ε/κ πλευρά και την Κυπριακή Δημοκρατία, και μάλιστα χρησιμοποιώντας έναν αδόκιμο όρο, τον όρο «χαλαρή ομοσπονδία» τον οποίο ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει όπως θέλει! Εποικοδομητική ασάφεια που θα έλεγε ο γνωστός Λόρδος Χάνεϋ. Διερωτάται κάποιος γιατί να τίθενται τέτοιες ιδέες στη δημόσια συζήτηση την ώρα που ξεκινά η νέα προσπάθεια του ΟΗΕ μέσον της κας Ολγκίν, η οποία θα συνεπικουρείται από τον εκπρόσωπο της Ε.Ε. κ. Χαν; Γιατί πρέπει πριν καν εκκινήσει η νέα προσπάθεια, η οποία εδράζεται στις αποφάσεις του ΟΗΕ να ρίχνονται ιδέες που μας απομακρύνουν από αυτές; Γιατί οι αταλάντευτοι πρόμαχοι της πλήρους και αδιαπραγμάτευτης αποκατάστασης της Ουκρανίας στην προ της εισβολής κατάσταση, είναι έτοιμοι για παντοιοτρόπους συμβιβασμούς στο κυπριακό; Θεωρώ ως ελάχιστη υποχρέωση όποιου χρησιμοποιεί τον όρο «χαλαρή ομοσπονδία» να επεξηγεί και τι εννοεί. Από τ/κ πλευράς έχουν δοθεί ερμηνείες του όρου οι οποίες ποσώς δεν συνάδουν με ομοσπονδία. Αρα λοιπόν θα πρέπει να αναλύουν οι συγγραφείς τέτοιων εννοιών τι εννοούν. Να πουν π.χ. αν αυτή η έννοια «χαλαρή» προϋποθέτει την λειτουργικότητα του Κράτους ή όχι και πως επιτυγχάνεται. Να πουν αν με το «χαλαρή» υπονοείται μόνο ο καταμερισμός εξουσιών μεταξύ της κεντρικής εξουσίας και των πολιτειών ή κάτι άλλο. Να εξηγήσουν πως τοποθετούνται στην απαίτηση της ΄Αγκυρας και του Τατάρ για μια τ/κ ψήφο στα πάντα. Κυρίως να ξεκαθαρίζουν τη στάση τους απέναντι στη θέση περι κυριαρχικής ισότητας.
Το άλλο το οποίο κάνει εντύπωση είναι το γεγονός ότι ορισμένοι όταν αρθρογραφούν έχουν την σχεδόν μόνιμη τάση να ασχολούνται μόνο με την εσωτερική πτυχή του κυπριακού. Και μάλιστα κυρίως με ένα από τα ζητήματα που τη συνθέτουν, τη διακυβέρνηση.
Ξεχνούν ή σπάνια ασχολούνται με τη διεθνή πτυχή του κυπριακού. Με τη πτυχή δηλαδή η οποία περιλαμβάνει τις Εγγυήσεις, τα Στρατεύματα, τους Εποίκους και την Ασφάλεια. Τον τομέα δηλαδή όπου η Τουρκία οφείλει να συμμορφωθεί με τις αρχές του ΟΗΕ και της Ε.Ε., του διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου. Η συνεχής ενασχόληση με τις πτυχές εκείνες στις οποίες προβάλλει απαιτήσεις και μάλιστα αδικαιολόγητες η Τουρκία και ο Τατάρ, συνιστά μια διαρκή πίεση κατά της ε/κ πλευράς.
Αυτή η πίεση διαρκεί πολλά χρόνια τώρα. Σχεδόν αμέσως μετά την υπογραφή της Συμφωνίας Μακαρίου – Ντενκτάς του 1977. Η διαρκής πίεση προς την ε/κ πλευρά για παραχωρήσεις που δυναμιτίζουν την έννοια της Ομοσπονδίας ως Κανονικού Κράτους δημιουργεί τουλάχιστον τρείς συνέπειες:
α) Συναισθήματα ενοχής στην ε/κ κοινότητα, υπο την έννοια ότι καλλιεργείται η εντύπωση ότι αυτή ευθύνεται για το άλυτο κυπριακό.
β) Στέλνει μήνυμα για τις δήθεν ευθύνες της ε/κ πλευράς και της κυπριακής κυβέρνησης προς τους τρίτους, ΟΗΕ, Ε.Ε. και ευρύτερη διεθνή κοινότητα με όλες τις συνέπειες.
γ) Αφήνει την Τουρκία, τον βασικό ένοχο της κυπριακής τραγωδίας και του πολύχρονου αδιεξόδου στο κυπριακό, εκτός πεδίου ενασχόλησης και κατ΄ επέκταση, απόδοσης ευθυνών.
Όταν για παράδειγμα συνέρχονται τα Τουρκογενή Κράτη, όπου η Τουρκία δίνει μάχη αναγνώρισης του παράνομου κατοχικού μορφώματος και φιλικά προς την Κύπρο κράτη την αντικρούουν, τι ατμόσφαιρα δημιουργούν παρόμοια δημοσιεύματα;
Την ίδια στιγμή ορισμένοι αρθρογράφοι έχουν την έφεση να μηδενίζουν κάθε κίνηση που γίνεται στο κυπριακό, είτε προέρχεται από τον ΟΗΕ, την Ε.Ε. ή μια μεμονωμένη χώρα. Όπως έχει συμβεί πολύ πρόσφατα με τον διορισμό εκ μέρους της Ε.Ε. του Γιοχάνες Χαν ως απεσταλμένου της Ένωσης στις επικείμενες διεργασίες και συνομιλίες στο κυπριακό. Είναι ως να αγχώνονται μπας και υπάρξουν εξελίξεις. Προσπάθησαν με εμμονή να παρουσιάσουν τον κ. Χαν ως απολίτικο. Δεν είναι έγραφαν με επίταση και ένταση, πολιτική προσωπικότητα. Αν είναι δυνατόν!! Ενας άνθρωπος ο οποίος διετέλεσε Υπουργός στη χώρα του, Αυστρία και τρείς φορές Επίτροπος της Ε.Ε. Δηλαδή Υπουργός της Ε.Ε. Γιατί αυτό είναι οι Επίτροποι της Ε.Ε. Οιονεί Υπουργοί της ΄Ένωσης. Και ο εκάστοτε Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής, ο οιονεί Πρωθυπουργός της Ε.Ε. Εκτός και αν δεν θεωρούν ορισμένοι εδώ στην Κύπρο, κανέναν από όλους αυτούς ως πολιτικά πρόσωπα. Στη τέτοια περίπτωση δεν θα έπρεπε να θεωρούν ως πολιτικό πρόσωπο ούτε την κα Ολγκίν. Στο κάτω-κάτω και αυτή μια …απλή Υπουργός υπήρξε, και μάλιστα της Κολομβίας. Όχι της Ευρωπαϊκής Αυστρίας.
