Δεν πέρασαν λίγα εικοσιτετράωρα από το άρθρο μας για τις 14.000 κραυγές παιδιών στη Γάζα και την άρνηση της Κυβέρνησης Χριστοδουλίδη να στηρίξει την πρόταση της Ολλανδίας να επανεξεταστεί η Συμφωνία Σύνδεσης ΕΕ–Ισραήλ, ως μέσο πίεσης ώστε να επιτρέψει ο Νετανιάχου να περάσει ανθρωπιστική βοήθεια στη λιμοκτονούσα Γάζα. Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει. Όχι για την ουσία. Όχι για τα παιδιά. Πιάστηκε από μια λέξη: «Ψηφοφορία». Δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερη τη θέση της Κυβέρνησης, η οποία, πλέον, είναι απολύτως εκτεθειμένη.
Με ύφος, που θύμιζε περισσότερο δικογραφία παρά πολιτική τοποθέτηση, ο Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης μάς πληροφόρησε ότι στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων δεν έγινε ψηφοφορία. Άρα -σύμφωνα με τη λογική του– η Κύπρος δεν «ψήφισε» κατά της πρότασης επανεξέτασης της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ–Ισραήλ. Απλώς… τοποθετήθηκε. Πόσο ανακουφιστικό αλήθεια. Δεν καταψηφίσαμε. Απλώς πήραμε σαφώς αρνητική θέση. Κάπου εδώ οι έννοιες χάνουν τη σημασία τους… Και απομένει μόνο η οργή.
Είναι φανερό ότι η Κυβέρνηση επιχειρεί να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν δεν έγινε επίσημη ψηφοφορία. Σημασία έχει ότι η κάθε χώρα τοποθετήθηκε. Αυτές οι τοποθετήσεις είναι που μέτρησαν. Κι εκεί η Κύπρος κατατάγηκε στην πλευρά των «κατά». Με εκείνους που αρνήθηκαν ακόμη και να επανεξεταστεί μια συμφωνία συνεργασίας με το Ισραήλ, την ώρα που στη Γάζα συντελείται ανθρωπιστικός όλεθρος.
Το πρόβλημα της Κυβέρνησης δεν είναι ότι το γράψαμε εμείς. Το μετέδωσε το Euronews, το μετέδωσαν διεθνή πρακτορεία, το έγραψαν και άλλα μέσα ενημέρωσης… Η Κύπρος βρέθηκε στο πλευρό των αρνητών. Και έγινε ρεζίλι διεθνώς. Δεν μπορεί ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος να επικαλείται «εντυπώσεις στο εσωτερικό», όταν οι πράξεις της Κυβέρνησης παράγουν αλγεινές εντυπώσεις στο εξωτερικό.
Εκείνο το οποίο είναι ακόμα πιο ανησυχητικό, όμως, είναι πως, αντί η Κυβέρνηση να συναισθανθεί τη βαρύτητα της αρνητικής στάσης της, αναλώνεται σε μικρότητες και τεχνάσματα. Την ώρα που το αίμα χιλιάδων παιδιών ποτίζει τη γη της Γάζας, εκείνοι δίνουν μάχη για το αν η λέξη που χρησιμοποιήθηκε ήταν ακριβής. Όχι για το αν ήταν ηθικά σωστή η τοποθέτηση. Όχι για το αν είναι σύμφωνη με τις αξίες που υποτίθεται ότι πρεσβεύουμε.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Εκπρόσωπος θεώρησε σκόπιμο να απαριθμήσει και τα… διπλωματικά τηλεφωνήματα του Προέδρου και του υπουργού Εξωτερικών. Επικοινωνία με την Παλαιστινιακή Αρχή, τη Ραμάλα, το Κάιρο, τα ΗΑΕ. Σαν να πρόκειται για check list εξωτερικής πολιτικής. Εύλογα αναρωτιόμαστε: Μετριέται η ευαισθησία με αριθμό κλήσεων; Ή μήπως αντικαθίσταται η πολιτική ευθύνη από διπλωματικά χαμόγελα;
Το θέμα είναι ξεκάθαρο: Δεν ζητήθηκε από την Κύπρο να κόψει τις σχέσεις με το Ισραήλ. Ζητήθηκε απλώς να μην συνταχθεί με τη γραμμή της αδιαφορίας. Να μη βρεθεί απέναντι στη φωνή της ανθρωπιάς κα της δικαιοσύνης. Να δείξει ότι δεν είναι κρατίδιο διπλωματικών και πολιτικών ισορροπιών, αλλά κράτος με ξεκάθαρη θέση και ισχυρή φωνή. Που δεν ξεφεύγει από αξίες, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, αναλόγως αν αυτός που τα καταπατεί είναι φίλος ή εχθρός. Να μην καταπιεί αμάσητο το αφήγημα «δικαίωμα στην αυτοάμυνα», απέναντι στην καταγραφή δεκάδων χιλιάδων νεκρών, εκ των οποίων πολλά είναι παιδιά.
Και επειδή στο τέλος των δηλώσεών του ο κ. Λετυμπιώτης επανέλαβε και το γνωστό «δεν μας ενδιαφέρουν οι κραυγές του ΑΚΕΛ», οφείλουμε να του υπενθυμίσουμε κάτι ουσιαστικό: Το πρόβλημα της Κυβέρνησης στην υπόθεση της γενοκτονίας στην Γάζα δεν είναι τι λέει το ΑΚΕΛ. Το πρόβλημα της είναι τι λέει η πλειοψηφία της κοινωνίας. Οι πολίτες, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, βλέπει. Καταλαβαίνει. Και αντιδρά. Γιατί αυτή η στάση –αυτή η απάθεια μεταμφιεσμένη σε ουδετερότητα– τους εξοργίζει.
Η Κύπρος, χώρα υπό κατοχή, που βιώνει μισό αιώνα προσφυγιάς και πόνου, όφειλε να σταθεί στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Αντί αυτού, προτίμησε να σταθεί στην πλευρά των διπλωματικών μικροϋπολογισμών, που συνοδεύονται από μηδενική ενσυναίσθηση. Όταν ήρθε η ώρα να εξηγήσει την αδράνεια, προτίμησε να παίζει με τις λέξεις. Σε μια προσπάθεια να παραπλανήσει. Όταν πεθαίνουν παιδιά, όμως, δεν μετρούν τα λόγια. Μετρούν μόνο οι πράξεις. Και η πράξη της Κυβέρνησης ήταν μία: Γύρισε την πλάτη! Στιγματίζοντας την πολιτική της και, δυστυχώς, εκθέτοντας την Κύπρο.
