«(Η ανατροπή του καθεστώτος του Ιράν) θα μπορούσε σίγουρα να είναι το αποτέλεσμα, γιατί το ιρανικό καθεστώς είναι πολύ αδύναμο», είπε χθες ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου.
Η Ιερουσαλήμ αρνείται, για λόγους τακτικής περισσότερο από εμφανείς, ότι απώτερος στόχος των βομβαρδισμών της στο Ιράν είναι η ανατροπή του αιμοσταγούς καθεστώτος του. Όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα ή καλύτερα το κοινό μυστικό, στο Ισραήλ και διεθνώς. Απλά διότι, χωρίς την ανατροπή του καθεστώτος, τα πράγματα θα επιστρέψουν εκεί που ήταν με την Τεχεράνη των μουλάδων να συνεχίζει τα ίδια.
Η μόνη διαφοροποίηση που μπορεί να υπάρξει μετά τον περιορισμό των δυνατοτήτων της, είναι η Τεχεράνη να επιστρέψει για ένα διάστημα μόνο σ’ αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα: την τρομοκρατία. Και η αποτροπή αυτού του σεναρίου δεν είναι προς το συμφέρον του Ισραήλ αλλά όλων, ειδικά δε της Δύσης.
Τούτου λεχθέντος, οφείλει κανείς να κάνει και την αντιστροφή. Ωραίο λεκτικά, αλλά τι μπορεί να συμβεί μέχρι να σπάσει αυτό το απόστημα το οποίο κρατά όμηρο τη Μέση Ανατολή για τόσα χρόνια;
Το Ισραήλ θα μπορούσε να εξοντώσει τον ηγέτη του καθεστώτος Αλί Χαμενέι τον οποίο ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ Μπιν Σαλμάν Αλ Σαούντ αποκάλεσε «Χίτλερ της Μέσης Ανατολής».
Από μια άποψη θα ήταν μια εξαιρετική κίνηση για την επίσπευση της πτώσης του καθεστώτος.
Πέρα από τη διακηρυγμένη, πάγια πρόθεση του Χαμενέι και του καθεστώτος να «αφανίσουν» με κάθε μέσο το Ισραήλ, μια (πραγματική…) γενοκτονία εκατομμυρίων, η Ιερουσαλήμ θα μπορούσε εύκολα να προβάλει την εξουδετέρωση Χαμενέι και ως αντίποινο για την απόπειρα της Χεζμπολάχ να δολοφονήσει τον Βενιαμίν Νετανιάχου στις 19 περασμένου Οκτωβρίου. Το Ιράν είχε παραδεχθεί δημόσια ότι η Χεζμπολάχ – άρα το ίδιο – ήταν πίσω από την απόπειρα.
Τι θα γινόταν όμως εάν το έκανε; Παρότι το μεγαλύτερο μέρος των Ιρανών θα αγάλλετο το δίχως άλλο, το καθεστώς παραμένει εξαιρετικά επικίνδυνο ακόμα και μετά τα συντριπτικά χτυπήματα που δέχτηκε. Τα αποθέματά του σε πυραύλους δεν δείχνουν να είναι αμελητέα και μπορούν να χτυπήσουν στόχους και αλλού. Στον Κόλπο ακόμα πιο εύκολα. Το Ισραήλ έχει καταφέρει να καταστρέψει το 1/3 των εκτοξευτών των Ιρανών σε μερικά 24ωρα. Εντυπωσιακό; Αναμφίβολα. Τι γίνεται όμως με τα άλλα 2/3; Το δε χειρότερο – και βασικός παράγοντας ενστάσεων των ΗΠΑ – είναι πως πέρα από την τρομοκρατία του Ιράν είναι και το ζήτημα του Ιράκ.
Οι πολιτοφυλακές των ιρακινών σιιτών (είναι το 60-65% του πληθυσμού στο Ιράκ) έχουν απειλήσει ότι θα επιστρέψουν στην ένοπλη δράση – την… καθημερινή έστω – σε μια χώρα στην οποία παραμένουν εκτός από όλα τα άλλα και 2.500 Αμερικανοί στρατιώτες. Ο αριθμός δεν είναι μεγάλος όμως το θέμα δεν είναι αριθμητικό: αποστολή τους είναι ο συντονισμός των επιχειρήσεων για αποτροπή της αναβίωσης του ISIS στο Ιράκ. Σε μια περίοδο κατά την οποία η τρομοκρατική οργάνωση ανακάμπτει στη γειτονική Συρία, το τι μπορεί να ακολουθήσει και στις δύο χώρες παραλείπεται μάλλον ως ευκόλως εννοούμενο.
Οι γύρω χώρες, φοβούνται πως όσο το καθεστώς ταπεινώνεται αλλά δεν ανατρέπεται τόσο πιο επικίνδυνο και απρόβλεπτο θα γίνεται. Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα του Ισραήλ, είναι αλλά δικό τους. Εάν εκείνες δεν μπορούν να ρισκάρουν φοβούμενες είτε την έκβαση, είτε το τι μπορεί να προκύψει μετά την ανατροπή και κατά πόσον τους συμφέρει, αυτό δεν πάει να πει ότι το Ισραήλ πρέπει να ζει μονίμως υπό την απειλή ενός μορφώματος παρανοϊκών.
Ενός τόσο σκοτεινού καθεστώτος ο ιδρυτής του οποίου προνόησε πως όταν θα εκτελείται μία γυναίκα και είναι παρθένα, να «παντρεύεται» συνήθως την νύχτα πριν την εκτέλεσή της έναν από τους φρουρούς, ώστε ο «άντρας» της πια, να μπορεί να τη βιάσει (δεν έχει δικαίωμα άρνησης μια γυναίκα) και να τη διακορεύσει ώστε να μην μπορεί εκείνη να πάει στον παράδεισο.
Το να απαλλαγεί ο πλανήτης από τέτοιους κτηνανθρώπους και να αφεθεί ο ιρανικός λαός να το διαχειριστεί όπως πρέπει και να προχωρήσει είναι ευχής έργον, όπως είναι και η πλήρης εξαφάνιση των τρομοκρατικών ομάδων στη Μέση Ανατολή, όπως και εάν μασκαρεύονται, και όπως και εάν αφελείς και οι επιτήδειοι στη Δύση τις παρουσιάζουν.
Τα πάντα είναι ο χρόνος που θα μεσολαβήσει μέχρι να πέσει ο προστάτης όλων αυτών: το καθεστώς του Ιράν. Ποιος όμως είναι ο χρόνος που απαιτείται;
ΥΓ: Μια από τις βραβευμένες με το Παγκόσμιο Βραβείο Φωτογραφίας εικόνες του Ράμιν Μπαρζεγκάρ από την εκτέλεση δέκα γυναικών της Πίστης Μπαχάι στις 05/07/2017 στο Σιράζ του Ιράν. To «έγκλημά» τους ήταν πως το Παγκόσμιο Κέντρο της Θρησκείας τους είναι στα Χάιφα, αν και ουδεμία σχέση έχει η πίστη τους με το Ισραήλ.
