Ενδιαφέρον! Ένας πολιτικός -και όχι όποιος κι όποιος- ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, απενοχοποιεί δημόσια και… ξεκάθαρα τον ιδεολογικό προσανατολισμό. Όχι μόνο τον δικό του. Γενικά.
Την επιλογή και τοποθέτηση βάσει ιδεολογικής κατεύθυνσης. Όχι «άρπα – κόλλα». Όχι «τα καλά και συμφέροντα». Μια κάποια πυξίδα στη βάση αρχών, τέλος πάντων.
Διότι μπορεί να λέγεται κατά κόρον πως δεν υπάρχουν στον σύγχρονο κόσμο «ταμπέλες», αλλά δεν είναι οι ταμπέλες το θέμα μας. Είναι το περιεχόμενο. Του καθενός φυσικού και πολιτικού προσώπου ή ομάδας ή κόμματος ή κινήματος.
Χωρίς περιεχόμενο ή με παρδαλό και κατά συνθήκη περιεχόμενο, δεν έχουμε πολιτική ζωή, έχουμε ένα άτακτο και ρυπαρό περιβάλλον με άδειους τενεκέδες που κάνουν θόρυβο. Αλλά και η τενεκοποίηση είναι εν τέλει πολιτική έκφανση. Και το «ωχ αδελφέ» και το «σικκιμέ» και το «όλοι είναι ίδιοι» και το «φάτε να φάμε» και ο «Κυρ Παντελής».
Ξεκάθαρος λοιπόν ο Πρόεδρος. Έχει ιδεολογικό υπόβαθρο η Κυβέρνησή του. Είναι κεντροδεξιά. Κανένα πρόβλημα, κ. Πρόεδρε. Αντιθέτως, χαιρόμαστε που το λέτε και θα χαρούμε αν μείνετε πιστός σε αυτή την επιλογή μέχρι τέλους. Και αν κόψετε με το μαχαίρι τα συναγελάσματα που λένε κάποιες κακές γλώσσες πως έχετε με ΕΛΑΜίτες.
Η κεντροδεξιά γενικά δεν είναι και η πιο αντιληπτή πολιτική έννοια, ακόμα χειρότερα στην Κύπρο, αλλά μεταξύ πολλών σημαίνει αν μη τι άλλο και «μακριά από το ΕΛΑΜ». Ή σε απόσταση. Και από άλλους, που αυτο-αποκαλούνται κεντροδεξιοί αλλά δεν τους ξεχωρίζεις από τους ΕΛΑΜίτες και τους παρομοίου επιπέδου.
Σε συνέντευξή του στον Μανώλη Καλατζή, στην τηλεόραση Plus, τη Δευτέρα, ο κ. Χριστοδουλίδης υπογράμμισε πως «σε μια περίοδο έντονης τοξικότητας και απαξίωσης των θεσμών, ακούω συχνά και το αντιλαμβάνομαι (σ.σ. και) στο διεθνές επίπεδο, ότι δεν υπάρχουν ιδεολογίες. Η δική μας διακυβέρνηση έχει ξεκάθαρο ιδεολογικό προσανατολισμό, που καθορίζει και τις πολιτικές που υλοποιούμε και τις πολιτικές που ακολουθούμε».
Η συνέντευξη του Προέδρου ήρθε καπάκι στις συνεντεύξεις στον Φιλελεύθερο του Χάρη Γεωργιάδη και του Χρύση Παντελίδη, με τις οποίες ενεργοποιήθηκε στο προσκήνιο η προσπάθεια συνεργασίας των κομμάτων της δεξιάς και της κεντροδεξιάς. Μια συνεργασία που για την στήλη είναι επιβεβλημένη. Για την ακρίβεια, ήταν επιβεβλημένη από την επομένη των Προεδρικών Εκλογών, αλλά κλώτσησε την ευκαιρία ο καταφατσελωμένος, τότε, ΔΗΣΥ, σπαταλώντας δυόμιση χρόνια στην εσωστρέφεια, το αλληλοφάγωμα και τη διαχείριση του ιδεολογικού του αλαλούμ. Και των προσωπικών φιλοδοξιών.
Είμεθα εδώ, υπενθυμίζει ο Πρόεδρος. Κεντροδεξιοί. Και το καυχόμαστε. Το «κοπιάστε» δεν το είπε. Υποθέτω πως εννοείται.
Η στήλη θα χαρεί να ξαναμαζευτεί η δεξιά. Όχι όοοολη! Η δημοκρατική και φιλελεύθερη. Να δημιουργηθούν προοπτικές απομόνωσης του ΕΛΑΜ και ευρύτερα της ακροδεξιάς. Εννοείται και αυτής που εξακολουθεί να βρίσκεται -και ενίοτε να κρύβεται- εντός του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ και λοιπών.
Χρειαζόμαστε μια ενωμένη, ισχυρή δημοκρατική δεξιά – κεντροδεξιά. Έστω κι αν το τίμημα θα είναι να στρογγυλοκαθήσει στην εξουσία. Ως ανάχωμα στην εθνικιστική και μισαλλόδοξη ακροδεξιά, που ούτε καν πασκίζει να κατέβει από τα δέντρα του προηγούμενου αιώνα. Αλλά όχι μόνο ως ανάχωμα. Και ως εύφορο έδαφος για να ξαναφυτρώσει ο σπόρος της υγιούς, διεκδικητικής, κριτικής και έντιμης πολιτικής συμμετοχής, οργάνωσης και εκπροσώπησης. Για να μειωθεί ο ωφέλιμος χώρος των ζιζανίων της αποπολιτικοποίησης, της αποστασιοποίησης, της αδιαφορίας, του φανατισμού, του συντηρητισμού, της οπισθοδρόμησης, του εθνικισμού.
Μπας και ξυπνήσει και το αντίπαλο δέος. Και απενοχοποιήσει με τη σειρά του την ιδεολογική του ταυτότητα. Όποια κι αν είναι τώρα πια. Ένας μπούσουλας να βρεθεί, ευδιάκριτος και κατανοητικός. Και ελκυστικός. Να ξέρουμε ποιος είναι τι, που το πάει και τι ζητά. Και με ποιους θέλει να πάει και ποιους να αφήσει. Φτάνει με το «άρτσι μπούρτσι και λουλάς» και το λίγο από ‘δω και λίγο από ‘κει.
