Παρά την προβλέψιμη γκρίνια – γιατί γκρίνια εδώ αλήθεια; – και τον πανταχού παρόντα μηδενισμό, η έγκριση από την κυβέρνηση του Λιβάνου, την περασμένη Πέμπτη, της οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων της χώρας με την Κύπρο είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη.
Σε ότι μας αφορά, είναι τέτοια διότι ενισχύει τη θέση μας στα διεθνή Σώματα έναντι των παράνομων ενεργειών της Άγκυρας και των επιβουλών της στην ΑΟΖ της Κύπρου και την ευρύτερη περιοχή.
Η εξέλιξη σφραγίζει ένα μέτωπο συμφερόντων το οποίο περιλαμβάνει την Αίγυπτο, το Ισραήλ, το Λίβανο και την Κύπρο, τη δημιουργία του οποίου επέτρεψε σε πολύ μεγάλο βαθμό η συμφωνία Ισραήλ – Λιβάνου για την ΑΟΖ, τον Οκτώβρη του 2022 η οποία έγινε με αμερικανική διαμεσολάβηση, όχι τυχαία βέβαια.
Ενώ η σημασία και η δύναμη της Τουρκίας ουδόλως μειώνονται ή μπορούν να μειωθούν με τέτοιες εξελίξεις, η συμπλήρωση αυτού του μετώπου, αυτού του πλέγματος περιορίζει εκ των πραγμάτων τη γεωγραφική έκταση των τουρκικών προκλήσεων στην περιοχή καθώς αυτό που είναι σημαντικό να αντιληφθεί κανείς είναι το ότι στο περιβάλλον που δημιουργείται, πρωταρχικής σημασίας είναι η ανάδυση ευκαιριών για επενδύσεις, πίσω από τις οποίες κρύβονται τεράστια συμφέροντα ενεργειακών κολοσσών αλλά και των κρατών από τα οποία προέρχονται, ειδικά εάν μιλούμε για τις ΗΠΑ.
Από εκεί και πέρα, όσον αφορά τα ίδια τα κράτη, δεν πρέπει επίσης να προσπερνά κανένας τη σημασία που έχει και για το Λίβανο η διαμόρφωση αυτής της εικόνας.
Το ότι δεν υπάρχει πλέον αμφισβήτηση για τα ενεργειακά του σύνορα με το Ισραήλ αλλά και το ότι το εβραϊκό κράτος συναίνεσε στην αναγνώριση της κυριότητας της Βηρυτού σε μια πρόσθετη θαλάσσια περιοχή 1,800 τ.χλμ. η οποία θεωρείται εξαιρετικά πλούσια σε υδρογονάνθρακες (συν η υπόλοιπη ΑΟΖ του Λιβάνου) ισχυροποιεί περισσότερο τα συμφέροντα που αναφέραμε πιο πάνω.
Παράλληλα, η επιτυχία του Ισραήλ να διαλύσει σε μεγάλο βαθμό τη Χεζμπολάχ, αφήνοντάς της μια κάποια ισχύ περισσότερο πληθυσμιακή ως προς το σιιτικό ένα τρίτο σχεδόν της χώρας, έχει αλλάξει δραματικά τα δεδομένα.
Η Χεζμπολάχ γνωρίζει ότι ούτε καν πλησιάζει σ’ αυτό που ήταν κάποτε και δείχνει αποφασισμένη να μην παραδοθεί αμαχητί. Προσπαθεί μάλιστα να ανασυγκροτηθεί στο νότιο Λίβανο, όπου κάθε προσπάθειά της αντιμετωπίζεται άμεσα από το Ισραήλ, την ώρα που και η υπομονή του υπόλοιπου Λιβάνου εξαντλείται, της πλειονότητας, εξαντλείται.
Και σίγουρα ούτε ο Λίβανος, ούτε οι ΗΠΑ κυρίως, αλλά ούτε και ο οποιοσδήποτε άλλος στην περιοχή δεν είναι διατεθειμένος να χάσει τις τεράστιες ευκαιρίες, ζωτικής σημασίας για μια χώρα χρεοκοπημένη κιόλας όπως ο Λίβανος, πολύ δε περισσότερο να αφήσει ένα proxy του Ιράν να στέκεται εμπόδιο. Ένας ακρωτηριασμένος μάλιστα – μεταφορικά και κυριολεκτικά μετά το ιδιοφυές εκείνο σχέδιο της Μοσάντ με τους βομβητές – εντολοδόχος.
Ναι, είναι γεγονός πως η εκκρεμότητα με τη Συρία είναι ένα θέμα. Σήμερα όμως, το να φοβάται κανείς αυτό το κομμάτι με τη λογική που το έκανε το Δεκέμβριο μετά την ανατροπή του Άσαντ, παραπέμπει είτε σε φτωχή ανάγνωση των όσων μεσολάβησαν, είτε σε αδυναμία είτε και σε άρνηση ανάγνωσής τους.
Το τελευταίο τείνει να γίνει καθημερινό φαινόμενο για άλλους λόγους, άσχετους και ενίοτε αντίθετους με το εθνικό συμφέρον, κάτι πολύ θλιβερό. Αλλά γίνεται.
Η Συρία του Αλ Σάρα σήμερα, δεν είναι η Συρία του αλ Σάρα του Δεκεμβρίου. Τότε, όλοι φοβούνταν ότι η Δαμασκός, παρά τις ξεκάθαρες διαβεβαιώσεις που είχε δώσει και στον υπουργό Εξωτερικών της Κύπρου ο οποίος είχε πάει και είδε τον αλ Σάρα κάτι που σίγουρα εκτιμήθηκε από τη Δαμασκό, θα έδινε γην και ύδωρ στην Άγκυρα και θα έμπαινε στη διαδικασία συμμετοχής στα σκιώδη παίγνια της Άγκυρας με την ΑΟΖ στην λογική που το έπραξε η Λιβύη.
Ο χρόνος έδειξε πως ο αλ-Σάρα δεν θέλει να γίνει η Συρία προτεκτοράτο της Άγκυρας ή οποιουδήποτε.
Κάτι που ούτε το Ισραήλ, ούτε oι ΗΠΑ, ούτε η Σαουδική Αραβία η οποία έσπευσε να χτίσει γέφυρες με τη Δαμασκό, ούτε όλα τα υπόλοιπα συμφέροντα των χωρών και των τεράστιων ευκαιριών που προκύπτουν επίσης θα αποδέχονταν.
Αυτό που συντελείται στην περιοχή μας είναι η σύμπηξη ενός πλέγματος συμφερόντων του οποίου η Κύπρος είναι μέρος.
Η εξέλιξη με το Λίβανο, όπως και καθετί το οποίο ενισχύει το πλέγμα και τη θέση μας σ’ αυτό είναι ένα ακόμα βήμα. Δεν είναι θαύμα, είναι βήμα. Οι Κασσάνδρες δεν βοηθούν, όπως και η μιζέρια. Προκαλούν ζημιά στην προσπάθεια που καταβάλλεται, όπως και σε κάθε προσπάθεια, είτε αυτό αφορά την ανάπτυξη των σχέσεων με τις χώρες της περιοχής και τη θέση της Κύπρου που αναβαθμίζεται συνεχώς στην περιοχή, το ρόλο της ως σημείο αναφοράς στα όσα αλλάζουν
Σίγουρα, δεν υπάρχει λόγος να είμαστε μίζεροι. Το αντίθετο μάλιστα. Λόγος υπάρχει όλοι αυτοί που λιθοβολούν ή μέμφονται κάθε, μα κάθε προσπάθεια – είτε πριν, είτε κατά είτε μετά που θα αποδώσει – να διερωτηθούν τι είναι αυτό που τους ωθεί να το κάνουν και εάν αυτό, τα όποια ευτελή προσωπικά ή πολιτικά κίνητρα ή οι άλλες πικρίες και μικρότητες αξίζουν για να πλήττει κανείς το μέλλον της χώρας του.
