Πρόκειται για αξιοθρήνητο κατάντημα Ελλήνων υπό κατοχή και απειλή τουρκοποίησης: Από την επομένη της τουρκικής εισβολής, πρώτα από το ΑΚΕΛ και άλλα κόμματα, με την επιτήδεια και πελατειακή, ρουσφετοπρακτική σύμπραξη Προέδρων, καλλιεργήθηκε μια άθλια νοοτροπία.
«Είμαστε μικροί, δεν έχουμε ισχύ, δεν θα μας βοηθήσει κανείς, άρα, είναι καλύτερα να γλείφουμε τον κατακτητή, να τον παρακαλούμε να συναινέσει σε λύση του Κυπριακού, για να ζήσουμε ξανά μαζί Έλληνες και Τ/κύπριοι, ‘‘όπως πρώτα’’». Η ίδια ολέθρια νοοτροπία επιμένει αδίστακτα να εμπεδώσει την εικόνα ότι οι Τ/κύπριοι «είναι αδελφοί» μας και, συνεπώς, δεν έχουμε τίποτε να μοιράσουμε, δεν μας χωρίζει τίποτε, γι’ αυτό θέλουμε «επαναπροσέγγιση» και «επανένωση».
Οι δύο αυτές λέξεις, αθώες στην εκφορά τους, αλλά παμπόνηρης εγγλέζικης υποβολής και ελληνικής, ολέθριας υιοθεσίας, έχουν υπονομευτική εκρηκτικότητα μεγατόνων. Τι εννοείται με την «επαναπροσέγγιση»; Από τους διάφορους ζηλωτές, δικούς μας και ξένους, της «όποιας λύσης», εννοείται ότι το Κυπριακό είναι, πρώτιστα, θέμα… εμπιστοσύνης και όχι τουρκικής εισβολής, κατοχής, εποικισμού, εθνοκάθαρσης και εγκλημάτων της Τουρκίας.
Εννοείται πως, αν εμπιστευτούμε ξανά, οι Έλληνες τους Τούρκους, όλα θα ξαναγίνουν μέλι-γάλα και θα επέλθει η «επανένωση». Είναι γνωστή επίσης η άθλια κατηγορία ότι οι Έλληνες έχουμε… «ψυχολογικό πρόβλημα», δηλ. είμαστε ολίγον τρελοί επειδή αρνούμαστε την τουρκοδιζωνική λύση που μας σερβίρουν ως μέθοδο εθνικής, κρατικής και πολιτειακής αυτοκτονίας.
Αυτή είναι η μία από τις δύο «συνταγές» ευχερούς κατάποσης της τουρκικής κατοχής από τα θύματά της, που καλούνται, από ημέτερους διατεταγμένους επαναπροσεγγιστές και διζωνιστές, να αγαπήσουμε τον εχθρό μας, να συναγελαστούμε μαζί του και να τα βρούμε, βρε αδελφέ! Η άλλη «συνταγή» είναι τα κατοχικά οδοφράγματα.
Ο υιός Ντενκτάς, Σερντάρ, το είπε πριν από χρόνια, ωμά: Κάθε φορά που λειτουργεί ένα κατοχικό οδόφραγμα, τσιμεντώνεται ακόμα πιο πολύ το ψευδοκράτος. Πρώτον, διότι εμπεδώνει την εικόνα δύο γειτονικών κρατών. Δεύτερον, λειτουργούν οιονεί σύνορα, αφού σε αυτά υπάρχει εκατέρωθεν Αστυνομία, τελωνείο και έλεγχος διαβατηρίων και ταυτοτήτων. Τρίτον, υποβάλλεται στους πολίτες ότι στα κατεχόμενα είναι άλλο «κράτος» με «Αρχές, Διοίκηση, Νόμους», κ.λπ. Τραγική απόδειξη πώς η κατοχή έχει θρονιαστεί στα μυαλά αρκετών Κυπρίων: Αναφέρονται στα «τούρκικα» και όχι στα κατεχόμενα εδάφη μας.
Τέταρτον, οι εμπορικές συναλλαγές. Στο πλαίσιο της «επαναπροσέγγισης» και της «εμπιστοσύνης», Έλληνες και Τούρκοι εμπορεύονται ως δύο καλοί «γείτονες». Αυτήν τη θλιβερή εικόνα, για μας, εισπράττουν οι ξένοι, άσχετο τι λένε δικοί μας ηγέτες. Πέμπτον, τα λεγόμενα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Αυτά και αν συμβάλλουν στην ευκολότερη χώνεψη της κατοχής.
Τελευταίο ολέθριο ΜΟΕ, που πρότεινε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, είναι η αποναρκοθέτηση. Ουσιαστικά, οι ελεύθερες περιοχές αφήνονται στο έλεος της τουρκικής επιθετικότητας. Οι Τούρκοι ενθυλακώνουν όσα βλακωδώς προσφέρει η ελληνική πλευρά και τα αξιοποιούν για ευχερέστερη εμπέδωση της εικόνας «δύο κρατών», «καλής γειτονίας» και εμπορικής συναλλαγής «δύο γειτόνων».
Η διζωνική ομοσπονδία, αγγλικής υποβολής, τουρκικής υιοθεσίας και ελληνικής αποδοχής, είναι ο εφιαλτικός Δούρειος Ίππος των Εγγλέζων και των Τούρκων για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη δημιουργία δύο συνιστώντων κρατιδίων που, υποτίθεται, θα συνεργάζονται σε μια δήθεν λειτουργική και βιώσιμη ομοσπονδία, στηριγμένη, τάχα, και στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Φούμαρα και λήροι και ολέθριες ψευδαισθήσεις της ανερμάτιστης και τουρκοφοβικής ηγεσίας της Κύπρου. Εδώ και 70 χρόνια, οι Τούρκοι μεθοδεύουν κατάληψη, τουρκοποίηση και ισλαμοποίηση του νησιού. Αθήνα και Λευκωσία επιδίδονται σε έναν άθλιο κατευνασμό του τουρκικού θηρίου, με την ελπίδα ότι δεν θα τους κατασπαράξει.
Η κυπριακή πολιτική ηγεσία πάσχει ανίατα από δύο σύνδρομα: Της Στοκχόλμης και της Βρισηίδας. Το πρώτο είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο. Οι όμηροι εκφράζουν συμπάθεια και συμπόνοια και έχουν θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς τους. Ο όρος προέκυψε μετά από ληστεία σε υποκατάστημα τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, τον Αύγουστο του 1973.
Το σύνδρομο αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή τραυματικής συγκόλλησης η οποία περιγράφει «ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς που αναπτύσσονται μεταξύ δύο ατόμων, όπου ένα πρόσωπο παρενοχλεί περιοδικά, χτυπάει, απειλεί, κακοποιεί, ή εκφοβίζει το άλλο».
Το άλλο σύνδρομο είναι εκείνο της Βρισηίδας, κόρης του Βρισέως, βασιλιά της Λυρνησσού. Κατά τον Τρωικό Πόλεμο κυριεύθηκε από τον Αχιλλέα, που σκότωσε τον σύζυγο και τα τρία αδέλφια της και πήρε την ίδια αιχμάλωτη. Για να την παρηγορήσει, ο Πάτροκλος υποσχέθηκε να την παντρέψει με τον απαγωγέα της, του οποίου έγινε η ευνοούμενη και αγαπημένη σκλάβα.
Μετά από απόφαση των πολιορκητών της Τροίας, ο Αγαμέμνονας υποχρεώθηκε να επιστρέψει στον πατέρα της τη σκλάβα Χρυσηίδα και ως αντάλλαγμα ζήτησε να του δοθεί η Βρισηίδα. Ο Αχιλλέας θύμωσε και αρνήθηκε να πολεμήσει. Αυτό αποτέλεσε τον πρώτο στίχο της Ομήρου Ιλιάδος (μήνιν άειδε θεά…). Τελικά, ο Αγαμέμνονας επέστρεψε τη Βρισηίδα και ο Αχιλλέας ξαναμπήκε στη μάχη…
Αντιστοιχίστε τα δύο σύνδρομα προς την πολιτική Προέδρων και κομμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας προς τους Τούρκους εισβολείς, απαγωγείς, κατακτητές, εκβιαστές, δολοφόνους και θα αντιληφθείτε πόσο είναι εγκυστωμένα και αγκιστρωμένα στη νοοτροπία και στην πολιτική τους. Πενήντα χρόνια γλείφουν, παρακαλούν, κατευνάζουν, ικετεύουν, γονυπετούν, υποχωρούν, παραχωρούν και εκλιπαρούν τον Τούρκο εισβολέα να φανεί ίλεως και να συναινέσει σε όχι δίκαιη λύση (αυτό δήλωσε ο Ν. Χριστοδουλίδης).
Σημαιοφόρος της επαναπροσέγγισης, σε στενή συνεργασία με τον δεξιό ΔΗΣΥ, και ζηλωτής του συνθήματος, «οι Τούρκοι είναι αδελφοί μας», είναι το ΑΚΕΛ, ένα κόμμα που, εξ ορισμού και ιδεολογίας, όφειλε πρώτο να πολεμά για την απελευθέρωση από τα τουρκικά δεσμά.
Τα λεγόμενα δικοινοτικά προγράμματα, οι δικοινοτικές επιτροπές, οι επαφές ε/κ και τ/κ κομμάτων, που δεν οδήγησαν πουθενά. Οι επαναπροσεγγίσεις Δήμων της Κυπριακής Δημοκρατίας με «δήμους» των κατεχομένων, συνδέσμων, οργανώσεων και συνδικάτων. Το άνοιγμα κατοχικών οδοφραγμάτων, τα ολέθρια ΜΟΕ, όλα συνηγορούν στην σταδιακή, εξελικτική και οριστική αποδοχή και κατάποση της τουρκικής κατοχής.
Ο γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος και συγγραφέας, Μεχμέτ Αλί Μπιράντ, σε άρθρο του (2004) είχε παραδεχτεί πως το άνοιγμα του πρώτου οδοφράγματος στο Λήδρα Πάλας ήταν η μεγαλύτερη τουρκική νίκη μετά την εισβολή. Έκτισε την εικόνα άλλου «κράτους» στα κατεχόμενα. Στην παγκόσμια Ιστορία, ποιος υπερήφανος, ελεύθερος, αγωνιστής, πατριώτης λαός γλείφει τον κατακτητή του για να μη τον σφάξει; Κανείς! Πλην των Ελλήνων της Κύπρου…
