«Δεν ξέρω αν πρέπει να ξεπερνάμε τους φόβους μας, δηλαδή αν πάψω να φοβάμαι τα φίδια, θα κερδίσω κάτι;»
– Ποιο στοιχείο της συγκεκριμένης ηρωίδας είναι αυτό που σας ώθησε να την επεκτείνετε σε τριλογία; Ο χαρακτήρας της όλος, αλλά αν τα πάμε ένα-ένα: η διαίσθηση, η 7η αίσθηση της Δώρας, η ικανότητά της να βλέπει τα σκοτεινά σύννεφα στο μυαλό των άλλων, το ότι ζει σε ένα ας πούμε εναλλακτικό περιθώριο από επιλογή της, η τόλμη, ο ερωτισμός και το χιούμορ της με έκαναν να την αγαπήσω τρελά… Ακόμα δεν έχω συμβιβαστεί με το τέλος της (σειράς), μακάρι να έγραφα 10-20 βιβλία μ’ αυτήν την ηρωίδα.
– Είναι επιτεύξιμη η προτροπή «Μη φοβάσαι»; Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε τους φόβους μας; Είναι μια φράση που χρησιμοποιώ συχνά, μιλώντας σε φίλες/ους και στον εαυτό μου. Όλοι φοβόμαστε, κι εγώ είμαι σαν όλους, φοβάμαι την αρρώστια, τον θάνατο, την απώλεια, τη γραφειοκρατία, τις κατσαρίδες και τα φίδια. Δεν ξέρω αν πρέπει να ξεπερνάμε τους φόβους μας, δηλαδή αν πάψω να φοβάμαι τα φίδια, θα κερδίσω κάτι; Δεν πρόκειται να πάρω φίδι στον κόρφο μου, ούτε καν στο σπίτι μου (είναι και σιχαμένα, εκτός που τα φοβάμαι). Το ‘μη φοβάσαι’ λέγεται με τρυφερότητα στο βιβλίο, με νοιάξιμο. Δεν είναι προστακτική, γι’ αυτό και δεν έχει θαυμαστικό στο τέλος. Υποθέτω ότι με κάμποση ψυχανάλυση, ναι, μπορείς να ξεπεράσεις τους φόβους σου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
– Ποιο είναι το διακύβευμα κάθε φορά που γράφετε ένα νέο βιβλίο; Να είναι το νέο βιβλίο καλύτερο από το προηγούμενο. Αν και, όσο γράφω, ξεχνάω σιγά σιγά το προηγούμενο, καθώς ανεβαίνει η χαρά του καινούργιου βιβλίου μέσα μου… Κάπως σαν τον αφρό της μπίρας, αν θέλει κανείς να το κάνει εικόνα.
– Ποια είναι τα κύρια συστατικά μιας καλής ιστορίας; Η δυνατή και ειλικρινής ηρωίδα: αν είναι φτιαγμένη σωστά, θα ερωτευτεί, θα χωρίσει, θα ξανα-ερωτευτεί, θα ζήσει ένα σωρό περιπέτειες. Στους ώμους της στήνεται η καλή ιστορία, άρα πρέπει να είναι γεροί ώμοι.
– Ο Όρσον Ουέλς έλεγε ότι το ευτυχισμένο τέλος εξαρτάται από το πού σταματάς την αφήγηση. Για σας είναι θέσφατο το «happy end»; Όταν ενώ διαβάζω ένα βιβλίο υποψιάζομαι ότι έχει κακό τέλος, γυρνάω στην τελευταία σελίδα σιχτιρίζοντας και αν όντως το τέλος είναι τραγικό, το παρατάω πάρα πολύ συγχυσμένη: γιατί με βάζεις να ακολουθήσω έναν ήρωα ή μια ηρωίδα και μετά τον/την ξεπαστρεύεις ή τον/την αφήνεις ξεκρέμαστο/η; Η ηρωίδα που αγάπησα σε 300-400 σελίδες, σελίδα τη σελίδα, ΠΡΕΠΕΙ να δικαιωθεί, να βρει το θησαυρό, τον καλό γκόμενο, τη δικαίωση, τα πάντα όλα… ή έστω, να έχει μια ηθική ικανοποίηση στο τέλος του βιβλίου, όχι να πηδάει από το παράθυρο στη σελίδα 429. Καλά τα λέει ο Όρσον Ουέλς, αλλά το χάπι εντ στην λογοτεχνία και την Τέχνη είναι μεγάλη ικανοποίηση, είναι σα να χτίζουμε το χάπι εντ της δικής μας ζωής – κάτι σαν ευσεβής πόθος.
– Αν ήσασταν στην απομόνωση ποια βιβλία θα θέλατε να είχατε μαζί σας; «Την τριλογία ‘Το φύλλο, το πηγάδι και το αγγέλιασμα’ του Βασίλη Βασιλικού και όλα τα αστυνομικά της Sue Graffton, του Ed McBain και του Robert B. Parker. Οι δύο τελευταίοι έχουνε γράψει ένα σκασμό βιβλία, δεν θα βαριόμουν ούτε στιγμή στην απομόνωση.
Η τριλογία της Αθήνας
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Σελίδες: 304
Τιμή: €16