Ανδρέας Νικολακόπουλος: Χαρτογράφηση του ανθρώπινου σκοταδιού στην Ευρώπη άλλων εποχών

Μετά από τρεις συλλογές διηγημάτων, ο Ανδρέας Νικολακόπουλος επανέρχεται με το μυθιστόρημα «Φλόρενς Μπλαντ» που διατρέχει δύο ταραγμένους αιώνες και μια φλεγόμενη Ευρώπη. Ένα ταξίδι στον τόπο, στον χρόνο και στον λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης.

-Ποια είναι η Φλόρενς Μπλαντ του τίτλου του μυθιστορήματός σας; Έτσι ονομάζεται ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου που κάνει την εμφάνιση του στο τέλος. Τον 19ο αιώνα υπήρχε μια ηθοποιός με αυτό το όνομα, μα στο βιβλίο μου δεν μιλάμε για τη συγκεκριμένη. Υπήρχε όμως και μια ακόμα Φλόρενς Μπλαντ. Ήταν η ερωμένη μιας Ρουμάνας πριγκίπισσας την εποχή που παραθέριζαν στη βίλα Γκαμπεράια στην Τοσκάνη. Και πάλι όμως δεν μιλάμε για εκείνη τη Φλόρενς Μπλαντ. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποια κοινά με τη συγκεκριμένη, μα σε καμία περίπτωση δεν είναι η ίδια. Η ανάμνηση της ιστορίας της όμως αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το βιβλίο μου.

-Το βιβλίο είναι ένα ταξίδι σε πόλεις, εποχές και κινήματα στην Ευρώπη; Είναι και αυτό. Υπάρχουν αμέτρητες αναφορές σε μεγάλες πόλεις, άγνωστα χωριά, μόδα της εποχής, αρχιτεκτονική, ξεχασμένες δοξασίες, καταρράκτες, ναούς, φυλακές, θρυλικές μπρασερί και παμπς, γαστρονομικές τάσεις, καλλιτεχνικά ρεύματα, πολιτικά κινήματα κ.ά. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η καταγραφή μιας χαμένης πια ηπείρου. Πιο πολύ όμως με ενδιέφερε η χαρτογράφηση του ανθρώπινου σκοταδιού μέσα στο παραπάνω πλαίσιο και με κοινό σημείο φυγής τα ευρωπαϊκά ποτάμια.

-Κάποιοι από τους χαρακτήρες σας είναι υπαρκτά πρόσωπα; Ναι, υπάρχουν πολλά υπαρκτά πρόσωπα. Βασιλείς, θρησκευτικοί μεταρρυθμιστές, μουσικοί, ζωγράφοι, σαλτιμπάγκοι, εγκληματίες, πολιτικοί, τσαρλατάνοι, μαχήτριες, φυγάδες, αποικιοκράτες, ιεραπόστολοι, σούφι μοναχοί, γλύπτες κ.ά. Μεταξύ αυτών πολλοί φίλοι μου και άνθρωποι που συνάντησα στον δρόμο μου. Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην φτιάξω και εξ αρχής κάποιους χαρακτήρες φανταστικούς για να στήσω τον μύθο.

-Τι ρόλο έπαιξαν τα ταξίδια στο συγγραφικό σας έργο; Έπαιξαν τεράστιο ρόλο τα ταξίδια, μα ακόμα μεγαλύτερο ρόλο έπαιξε ότι έζησα για χρόνια σε κάποια από τα μέρη. Πιστεύω πως τα ταξίδια είναι εν μέρει ο παράδεισος των δειλών, και για αυτό είμαι κάθετος όσον αφορά τη γνώση μιας πόλης ή χώρας η οποία έρχεται μονάχα αν ζυμωθείς μέσα στον ιστό της. Είτε αυτό σημαίνει να εργαστείς εκεί ή να ζήσεις για αρκετό καιρό και να μπλεχτείς στην καθημερινότητα και στα ήθη του τόπου.

-Ασχολείστε με τη ζωγραφική, τη μαγειρική και τη συγγραφή. Ποια ιδιότητά σας ιεραρχείτε ως πιο σημαντική; Όλες είναι σημαντικές, μα καλώς η κακώς η μαγειρική μου έσωσε τη ζωή και με βοηθάει να βιοπορίζομαι και να εκφράζομαι με κάπως πιο χειρωνακτικό τρόπο. Γεγονός σωτήριο για τα εσώψυχά μου. Υπάρχει ένας βαρύς ρομαντισμός στην επαγγελματική κουζίνα, που δεν περιμένω να τον αντιληφθεί κάποιος που δεν φοράει ποδιά και δεν ρημάζει τη ζωή του μπροστά από τη στόφα ή τη φωτιά.

-Ποιο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα ξεχωρίζετε; Το «Άνιμα» του Ουαζντί Μουαουάντ. Το θεωρώ το πιο σκληρό, καθαρτικό, πρωτότυπο και αδικημένο βιβλίο που διάβασα ποτέ.