«Κάθε φορά που βγαίνει ένα περιστατικό ελλιπούς φροντίδας ασθενών και κυρίως ηλικιωμένων, βλέπω την τιμητική πλακέτα που μου έδωσαν όταν αφυπηρέτησα και μπαίνω σε βαθιά σκέψη. Αυτά όλα που βλέπουμε και ακούμε, ξεκινούν από τον κάθε ένα από εμάς. Να μαζέψουν όλοι τα μυαλά τους. Πανεπιστήμια, ΟΚΥπΥ, νοσηλευτήρια, μέχρι τον τελευταίο νοσηλευτή. Όλοι έχουν ευθύνη για τη φροντίδα των ασθενών. Όλοι έχουν ευθύνη για τον τρόπο νοσηλείας των ηλικιωμένων ανθρώπων».

Το μήνυμα του βετεράνου νοσηλευτή, του πρώην προέδρου του  κλάδου νοσηλευτών της ΠΑΣΥΔΥ, Γιώργου Φλουρέντζου, ηχηρό. Επικοινώνησε με τον «Φ» στα μέσα της εβδομάδας, όταν την ειδησεογραφία μονοπωλούσε η περίπτωση της γυμνής ηλικιωμένης σε νοσηλευτική κλίνη στο νοσοκομείο της Λεμεσού. «Αυτά τα πράγματα, δεν τιμούν κανένα και κανένας από εμάς δεν θα δεχόταν να τα ζούσε ο πατέρας ή, η μητέρα του», είπε και εξήγησε ότι το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από ότι φαίνεται.   

«Από τον κάθε νοσηλευτή, σε όποια βαθμίδα της ιεραρχίας κι αν βρίσκεται. Από τον Οργανισμό Κρατικών Υπηρεσιών Υγείας, από τις διευθύνσεις των νοσοκομείων, αλλά το πάω και πάρα πέρα, από αυτούς που εκπαιδεύουν τους νοσηλευτές. Όλοι έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για αυτά που βλέπουμε».  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: 

 

 

Αρχίζοντας, θέλησε να στείλει το δικό του μήνυμα στους νοσηλευτές που σήμερα βρίσκονται στα νοσοκομεία: «Στο επίκεντρο της ουσιαστικής και καθημερινής φροντίδας είναι ο ασθενής. Οποιασδήποτε ηλικίας. Αυτό είναι το πιο σοβαρό. Να μην βλέπουμε αν ο άρρωστος μας είναι νέος ή γέρος, αν έχει χρόνια μπροστά του ή αν πλησιάζει στο τέλος του, αν είναι λευκός ή μαύρος, χριστιανός ή μουσουλμάνος. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες. Εγώ εργάστηκα 43 χρόνια και 8 μήνες. Έφθασα στις ανώτερες βαθμίδες της ιεραρχίας και υπηρέτησα σε Τμήματα με αυξημένες ανάγκες, όπως η ΜΕΘ. Αν ο ασθενής σου είναι ηλικιωμένος ή έχει σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας ή νομίζεις ότι μπορεί να κάνει κακό στον εαυτό του, ακολουθείς κάποιους κανόνες γιατί επίκεντρο, όπως είπα και πριν, είναι αυτός ο άνθρωπος. Μιλάς με τους συγγενείς του, ζυγίζεις τα πράγματα, πρέπει πρώτα να τον φροντίσεις σωστά και με επιμέλεια. Αν τελικά πρέπει να τον ακινητοποιήσεις (δέσεις) στο κρεβάτι του και πάλι πρέπει να συνεννοηθείς. Αν είναι ανήσυχος και βγάζει τα ρούχα ή τα ενδοφλέβια φάρμακα που του χορηγούνται και πάλι πρώτα πρέπει να προσπαθήσεις να τον φροντίσεις και μετά, εάν δεν υπάρχει άλλος τρόπος, ακολουθείς ξανά τους κανονισμούς και λαμβάνονται αποφάσεις. Για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, ο οποίος είναι κλινήρης, η φροντίδα υγείας του στην ουσία περιστρέφεται στην υγιεινή του σώματος του. Δηλαδή, δεν μπορεί ένας ασθενής που είναι κλινήρης να μην κάνει κάθε μέρα το μπάνιο του. Πρέπει να τον μετακινούμε για να αποφύγουμε τις κατακλύσεις, δηλαδή τις πληγές. Δεν μπορεί να μένει ένας άρρωστος με τις πάνες λερωμένες. Αυτά τα πράγματα, δεν μπορούν να γίνονται». 

Αναφερόμενος στην εκπαίδευση των νοσηλευτών που σήμερα βρίσκονται στα νοσηλευτήρια της Κύπρου εξήγησε ότι «παλαιότερα, στη Νοσηλευτική Σχολή, το 60% της φοίτησης, ήταν πρακτική. Ήμασταν εκεί, μέσα στα νοσοκομεία και ότι έκαναν οι μεγαλύτεροι νοσηλευτές το κάναμε και εμείς με ευλάβεια και αυτό συνεχίστηκε για πολλές γενιές νοσηλευτών στην Κύπρο. Τώρα, με τις νοσηλευτικές σχολές στα πανεπιστήμια, βλέπουμε ότι οι όροι έχουν αντιστραφεί και το μεγαλύτερο ποσοστό είναι θεωρία και το υπόλοιπο πρακτική. Τα πράγματα είναι καλά στη θεωρία, αλλά την πραγματική γνώση για το πώς αντιμετωπίζεις έναν ασθενή την αποκτάς στην πρακτική εξάσκηση. Και πρέπει να αποκτήσεις αυτή τη γνώση κατά τη διάρκεια των σπουδών σου για να είσαι έτοιμος, αμέσως μόλις μπεις πλέον επίσημα σε ένα θάλαμο νοσοκομείου, να ασκήσεις σωστά τα καθήκοντα σου. Για εμένα, αυτό είναι ένα κενό που πρέπει οι αρμόδιοι να δουν και να αντιστρέψουν τους όρους στην εκπαίδευση των νοσηλευτών μας. Δυστυχώς, αυτά τα πράγματα δεν τα είδαμε την ώρα που έπρεπε. Θεωρώ ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να ξαναδούν τα προγράμματα των νοσηλευτικών τους σχολών. Ακούμε και για τον ιδιωτικό τομέα ότι δεν δέχονται εύκολα ηλικιωμένους, επειδή όλοι, δυστυχώς, βάζουν το χρήμα πάνω από τον άνθρωπο. Γιατροί και νοσηλευτές, είμαστε οι δύο βασικοί πυλώνες στη λειτουργία ενός νοσοκομείου. Επίκεντρο πάντων πρέπει να είναι ο ασθενής. Όλα τα άλλα, είναι φτηνές δικαιολογίες τις οποίες εγώ, δεν μπορώ να τις δεχθώ και θεωρώ ότι κανένας άνθρωπος με κοινή λογική δεν μπορεί να δεχθεί αυτές τις νοοτροπίες. Οι ασθενείς, οι άρρωστοι που έχουμε εκεί μπροστά μας και μας χρειάζονται, πρέπει να είναι προτεραιότητα μας».  

 

 

«Αν δεν υπάρχουν ασθενείς, δεν θα υπάρχει λόγος ύπαρξης των κρατικών νοσοκομείων»

Οι ασθενείς, είπε συνεχίζοντας ο κ. Φλουρέντζος, είναι οι πρεσβευτές των νοσοκομείων στην κοινωνία και εξήγησε: «Πρέπει όλοι στα νοσοκομεία να καταλάβουν ότι ο ασθενής και η οικογένεια του, είναι οι πρεσβευτές των νοσηλευτηρίων μας γιατί όταν θα πάρει εξιτήριο και θα επιστρέψει σπίτι του αυτός ο άνθρωπος, θα μαζευτούν γύρω του συγγενείς και φίλοι και θα τους πει αν πέρασε καλά, αν του συμπεριφέρθηκαν καλά ή αν τον ταλαιπώρησαν ή τον κακομεταχειρίστηκαν. Κάποιοι στα νοσοκομεία, πρέπει να σταματήσουν να νιώθουν ασφάλεια από τη μονιμότητα που τους προσφέρει η εργασία στα κρατικά νοσηλευτήρια γιατί αν οι ασθενείς και οι συγγενείς τους δεν είναι ικανοποιημένοι, σιγά – σιγά, τα νοσοκομεία δεν θα έχουν ασθενείς/ πελάτες και θα τα οδηγήσουμε εκεί που κανένας από εμάς δεν θέλει. Στο κλείσιμο. Το κράτος δεν θα συνεχίσει να πληρώνει για νοσοκομεία χωρίς ασθενείς και κατ’ επέκταση χωρίς έσοδα». Για αυτά όλα, είπε, «έκκληση και παράκληση μου, ως πρόεδρος των νοσηλευτών, ως επίτιμος πρόεδρος που είμαι τώρα, ως ένας άνθρωπος που εργάστηκα τόσα χρόνια μέσα στα νοσοκομεία, είναι να λάβουν όλοι σοβαρά υπόψη την κατάσταση γιατί όλα αυτά, έχουν τεράστια σημασία για το μέλλον της νοσηλευτικής στην Κύπρο. Διαφορετικά, τα πράγματα θα είναι μη αναστρέψιμα. Εάν δεν έχουμε ικανοποιημένους ασθενείς/ πελάτες, δεν θα έχουμε δουλειά, δεν θα έχουμε νοσοκομεία». 

Είναι γεγονός, είπε συνεχίζοντας ο κ. Φλουρέντζος ότι «στα νοσοκομεία έχουν προβλήματα υποστελέχωσης και είναι επίσης γεγονός ότι, αν έχεις 30 ασθενείς και 3 – 4 νοσηλευτές, αυτοί οι νοσηλευτές θα κάνουν πρώτα αυτά που είναι επείγοντα και είναι ζήτημα ζωής και θανάτου ή θα επιδεινώσουν την κατάσταση των ασθενών τους και στη συνέχεια και αν έχουν χρόνο τα υπόλοιπα. Αλλά δεν μπορείς, όση πίεση και αν έχεις, να αφήνεις ασθενείς χωρίς φροντίδα». 

Το θέμα της στελέχωσης, πρόσθεσε, «είναι μια πονεμένη, διαχρονική υπόθεση εδώ και 40 χρόνια. Το λάθος είναι ότι πρώτα κάνουμε κλινικές και νέες δομές και μετά τρέχουμε να τις στελεχώσουμε, αντί να κάνουμε το αντίστροφο. Θα έπρεπε εδώ και χρόνια να βρουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα. Με τη μεταρρύθμιση στον τομέα της Υγείας, οι πολίτες έχουν επωφεληθεί τα μέγιστα. Όμως αυτή η μεταρρύθμιση έφερε και κάποια κακά. Παλαιότερα, είχαμε τις Ιατρικές Υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας ως σημείο αναφοράς. Τώρα έχουμε τη διοίκηση του ΟΚΥπΥ, έχουμε τις διευθύνσεις και διοικήσεις των νοσοκομείων, έχουμε τους διευθυντές και παραδιευθυντές των Τμημάτων. Είναι πολύ δύσκολο όλοι αυτοί να συνεννοηθούν και να λειτουργεί ομαλά το σύστημα. Κάποια πράγματα πρέπει να τα ξαναδούμε και να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε ότι πρέπει για να προχωρήσουμε».